Edward Flatau

Edward Flatau (1868-1932) był polskim neurologiem i psychiatrą, uznawanym za pioniera nowoczesnej neurologii w Polsce. Jego prace dotyczące fizjologii i patologii opon mózgowo-rdzeniowych oraz migreny miały znaczący wpływ na rozwój tych dziedzin.

Życiorys

Flatau urodził się w Płocku, studiował na Uniwersytecie Moskiewskim, gdzie uzyskał tytuł lekarza w 1892 roku. Następnie pracował w Berlinie, a od 1899 roku osiedlił się w Warszawie, gdzie stał się postacią publiczną.

Kariera naukowa

Był autorem wielu prac naukowych, w tym atlasu mózgu, który przyniósł mu międzynarodową sławę. Flatau był również współtwórcą czasopism medycznych, takich jak „Neurologia Polska”. Jego badania obejmowały diagnostykę i leczenie chorób neurologicznych, w tym migreny oraz schorzeń mózgu i rdzenia kręgowego.

Osiągnięcia i odkrycia

Opracowanie zespołu Redlicha-Flataua i innych jednostek chorobowych.
Pierwsza monografia o migrenie opublikowana w 1912 roku.
Opis objawów oponowych w gruźliczym zapaleniu opon mózgowych.

Instytucje i współprace

Flatau był członkiem wielu towarzystw naukowych, w tym Polskiej Akademii Umiejętności i Warszawskiego Towarzystwa Naukowego. Przyczynił się do organizacji zjazdów neurologicznych w Polsce oraz otworzenia sekcji neurologicznych przy różnych towarzystwach.

Praktyka lekarska

Pełnił funkcję ordynatora w Szpitalu Starozakonnych na Czystem, gdzie prowadził oddział neurologii przez 28 lat. Flatau był również związany z działalnością szpitali psychiatrycznych i leczeniem chorób nerwowych.

Śmierć i dziedzictwo

Edward Flatau zmarł w 1932 roku, a jego wkład w medycynę i neurologię w Polsce jest szeroko doceniany. Jego prace oraz uczniowie kontynuują jego dziedzictwo w neurologii.