Joanna d’Albret
Joanna III z Nawarry (ur. 7 stycznia 1528, zm. 9 czerwca 1572) była królową Nawarry oraz hrabiną Foix w latach 1555-1572. Była żoną Antoniego de Burbon, księcia Vendôme, oraz matką Henryka IV, pierwszego króla Francji z dynastii Burbonów.
Życie i Władza
Joanna urodziła się w Pau jako córka Henryka II i Małgorzaty z Nawarry, siostry Franciszka I, króla Francji. W wieku trzynastu lat została wydana za Wilhelma Bogatego, księcia Kleve, jednak małżeństwo to anulowano po czterech latach. Po śmierci Franciszka I, Joanna poślubiła Antoniego Burbona, co miało kluczowe znaczenie dla przyszłości dynastii Burbonów.
W 1555 roku, po śmierci Henryka II, Joanna i Antoni objęli władzę w Nawarrze. W pierwszym roku rządów Joanna zainicjowała konferencję z pastorami hugenockimi, ogłaszając kalwinizm główną religią w swoim królestwie. Z czasem konflikt religijny między katolikami a hugenotami przerodził się w wojnę religijną, która wybuchła w 1562 roku.
Wojna Religijna i Ucieczka
Podczas tego okresu, Antoni opowiedział się za katolikami, lecz zginął w wyniku ran odniesionych podczas oblężenia Rouen. Ich syn, Henryk, został uznany za „pierwszego księcia krwi”. W 1567 roku Joanna uciekła do hugenockiego miasta La Rochelle, gdzie prowadziła negocjacje pokojowe. W 1570 roku rozpoczęła rozmowy dotyczące małżeństwa swojego syna Henryka z królewską siostrą Małgorzatą. Zmarła w Paryżu dwa miesiące później, nie doczekawszy ślubu.
Potomkowie Joanny i Antoniego
- Henryk de Burbon, książę Beaumont (1551-1553)
- Henryk IV, król Francji (1553-1610)
- Ludwik de Burbon, hrabia Marle (1555-1557)
- Magdalena de Burbon (1556)
- Katarzyna de Burbon (1559-1604), żona Henryka I, księcia Lotaryngii
Podsumowanie
Joanna d’Albret odegrała istotną rolę w historii Nawarry i Francji, będąc kluczową postacią w kontekście konfliktów religijnych i politycznych epoki. Jej potomstwo, w tym Henryk IV, miało duże znaczenie dla przyszłości francuskiej monarchii.
