Dynastia hanowerska

Dynastia Hanowerska

Dynastia hanowerska to niemiecki ród królewski, który rządził elektoratem Hanoweru oraz Wielką Brytanią i Irlandią od XVII do XX wieku. Jej początki sięgają 1635 roku, kiedy to powstała jako boczna linia rodu Brunszwiku-Lüneburga, będącego częścią gałęzi Welfów.

W 1692 roku Hanower uzyskał status elektoratu, a Jerzy I został pierwszym hanowerskim monarchą Wielkiej Brytanii i Irlandii w 1714 roku. Po śmierci królowej Wiktorii w 1901 roku tron przeszedł na Edwarda VII, członka rodu Sachsen-Coburg i Gotha. Ostatni przedstawiciele dynastii utracili Księstwo Brunszwiku w 1918 roku, kiedy Niemcy przekształciły się w republikę.

Początki rodu

Jerzy, książę Brunszwiku-Lüneburga, był pierwszym przedstawicielem dynastii. Po podziale księstwa w 1635 roku odziedziczył księstwo Calenberg, przenosząc swoją rezydencję do Hanoweru. Jego syn, Chrystian Ludwik, odziedziczył księstwo Lüneburga. Księstwa te były dzielone między potomków Jerzego, aż do ich zjednoczenia w 1705 roku pod rządami wnuka Jerzego, który przyjął tytuł Jerzego I, króla Wielkiej Brytanii.

Współczesność

Starsza linia rodu Brunszwiku-Lüneburga wymarła w 1884 roku, a dynastia hanowerska pozostaje jedyną zachowaną gałęzią Welfów, będących starszą gałęzią rodu d’Este. Obecnym głową rodu hanowerskiego jest Ernst August von Hannover.

Bibliografia

• Henryk Zins: Historia Anglii. Wrocław: Ossolineum, 2001.