Wprowadzenie do duńskiego systemu miar
Duński system miar ma swoje korzenie w greckiej miarze długości pous (stopa grecka), która wynosiła 308,4 mm. System ten rozwijał się przez stulecia, a jego niektóre wczesne miary długości zostały odtworzone na podstawie rysunków z łodzi Hjortspring z 350 roku p.n.e.
W 1683 roku król Chrystian V powołał Justervæsen, biuro odpowiedzialne za nadzór nad miarami i wagami, które prowadził Ole Rømer. W tym czasie wprowadzono miarę długości alen, definiowaną jako 2 stopy reńskie. W 1698 ustalono nowy żelazny standard kopenhaski, a standard Rømera został wprowadzony w 1820 roku. System metryczny w Danii zyskał uznanie w 1907 roku.
Miary długości
- mil – duńska mila, do 1816 roku wynosiła 12 000 alen; w 1835 roku ustalono jej długość na 7,532 km.
- palme – dłoń, 8,86 cm.
- alen – łokieć, równy 2 fod.
- fod – około 313,85 mm, znana od 1683 roku jako Rheinfuss.
- kvarter – kwarta (ćwierć), 1/4 alen.
- tomme – kciuk (cal), 1/12 fod.
- linie – linia, 1/12 tomme.
- skrupel – skrupuł, 1/12 linie.
Miary objętości
- potte – garniec, od 1683 roku 1/32 fot³, około 966 ml.
- smørtønde – baryłka masła, zawierająca 136 potter.
- korntønde – baryłka zboża, zawierająca 144 potter.
Miary masy
- pund – funt, od 1683 roku równy około 499,75 g.
Inne jednostki
- dusin – tuzin (12).
- snes – dwadzieścia (20).
- gros – gros (144).
Duński system miar przeszedł szereg reform i ustaleń, które dostosowały go do potrzeb handlu i codziennego życia, a jego historia odzwierciedla zmiany w nauce i technologii w Danii.
