Plemiona Draguwitów
Draguwici, znani również jako Drugowici, Druguwici, Dragowici i Dragoviti, to plemię słowiańskie, które od VII wieku zamieszkiwało południową Macedonię, rozciągającą się od rzeki Bystricy (gr. Aliakmon). Sąsiadowali na północy z plemionami Sagudatów i Rynchynów, a na południu z Welegezytami, którzy zajmowali Tesalię.
Nazwa i lokalizacja
Nazwa Draguwici pochodzi z bizantyńskich źródeł, gdzie występuje w formach Δρογουβιται (Droguwītai) oraz Δραγουβιται (Draguwītai). Wyraz ten ma korzenie w słowiańskim rdzeniu dreg-, dregъv-, oznaczającym moczar. Istnieją dwa lub trzy odłamy Draguwitów, z których jeden mieszkał na południowy zachód od Sołunia.
Ekspansja i działalność
Draguwici przybyli do Macedonii na początku VII wieku w ramach wielkiego exodusu Słowian. W latach 610–617 wspólnie z Awarami spustoszyli półwysep grecki, wypierając miejscową ludność do górskich rejonów i na wyspy Morza Egejskiego. Choć ich nazwa przypomina Dregowiczów, mogą oni być związani z Antami, a nie Sklawinami.
Plemiona Draguwitów nie stworzyły silnej struktury politycznej, żyjąc w luźnych związkach plemiennych. W 615 roku spustoszyli Iliricum, a w 616 roku oblegli Tesalonikę, jednak oblężenie zakończyło się niepowodzeniem. W 626 roku uczestniczyli w wielkim oblężeniu Konstantynopola, które również nie przyniosło sukcesu.
W latach 70. VII wieku Draguwici włączyli się do związku z Rynchynami, Sagudatami i Strumianami w celu zdobycia Tesaloniki. Po uwięzieniu wodza Rynchynów, Prebąda, związek obległ miasto, lecz nie odniósł sukcesu. Ostatnia wspólna akcja miała miejsce w 677 roku, podczas nieudanej próby zdobycia Tesaloniki. Na początku XIII wieku w Macedonii istniał kościół bogomilski Draguwitia.
Podsumowanie
Plemiona Draguwitów odegrały znaczącą rolę w historii południowej Macedonii, uczestnicząc w licznych konfliktach z Bizancjum i innymi plemionami. Ich historia ilustruje dynamikę migracji i zmieniające się układy sił na Półwyspie Bałkańskim w średniowieczu.
