David Ricardo – Życie i Działalność
David Ricardo, urodzony 19 kwietnia 1772 roku w Londynie, był angielskim ekonomistą, który zmarł 11 września 1823 roku w Gatcombe Park. Był trzecim z siedemnastu dzieci bogatego bankiera, a jego życie zmieniło się, gdy na skutek miłości do przyszłej żony przeszedł na katolicyzm, co doprowadziło do zerwania kontaktów z rodziną.
Ricardo zbudował swój majątek jako makler, osiągając znaczną fortunę już w wieku 25 lat. Osiadł w Gatcombe Park, gdzie poświęcił się pracy naukowej oraz polityce jako członek Partii Wigów. W 1821 roku założył Klub Ekonomii Politycznej, łącząc się z innymi wybitnymi myślicielami.
Teorie Ekonomiczne
Najważniejszym dziełem Ricardo są „Zasady ekonomii politycznej i opodatkowania” wydane w 1817 roku. Kluczowe teorie w jego pracach obejmują:
- Teorię przewagi komparatywnej
- Teorię renty gruntowej
- Teorię płacy
- Ilościową teorię pieniądza
Ricardo uważany jest za kontynuatora myśli Adama Smitha oraz prekursora Karla Marksa. Jego podejście do ekonomii opierało się na abstrakcyjnych modelach teoretycznych, które miały być podstawą dobrych polityk gospodarczych.
Zasady Ekonomii Politycznej
W pierwszym rozdziale swej książki Ricardo przedstawia laborystyczną teorię wartości, która zakłada, że wartość produktu wynika z pracy. Zwraca uwagę, że cena rynkowa nie zawsze odzwierciedla rzeczywistą wartość produktu. Wprowadza też teorię kosztów komparatywnych, sugerując, że państwa powinny specjalizować się w produkcji, w której mają największe przewagi.
Ricardo argumentował, że niskie płace powinny być naturalnym wynikiem gry rynkowej, co czyniło zbędnymi restrykcje na import towarów, szczególnie rolnych.
Teoria Płacy
Ricardo uważał, że ceny długoterminowe odzwierciedlają koszty produkcji, a naturalne ceny pracy są minimalne, wystarczające jedynie do przetrwania robotników. Zauważał, że dobra sytuacja gospodarcza może prowadzić do wzrostu płac, co z kolei może skutkować zwolnieniami, zmuszając bezrobotnych do akceptacji niższych wynagrodzeń.
Ricardo był przeciwny pomocy socjalnej, argumentując, że zwiększa ona liczbę robotników, co obniża płace. Jego poglądy na temat ludności były zbieżne z teorią Malthusa, podkreślając wpływ na rynek pracy.
