Choroba Osgooda-Schlattera
Choroba Osgooda-Schlattera (łac. morbus Osgood-Schlatter) to aseptyczne zapalenie guzowatości kości piszczelowej, zaliczane do urazowych schorzeń rosnącego kośćca. Po raz pierwszy opisano ją w 1903 roku przez Roberta Osgooda i Carla Schlattera.
Etiologia
Choroba może występować jednostronnie lub dwustronnie, zazwyczaj trwa od kilku miesięcy do kilku lat. Powoduje uszkodzenie jądra kostnienia w guzowatości kości piszczelowej, objawiające się obrzękiem i zwiększonym unaczynieniem więzadła rzepki oraz pobliskich tkanek. Wyróżnia się trzy typy uszkodzeń:
- Typ I: wewnętrzne uszkodzenie jądra kostnienia bez naruszenia chrząstki.
- Typ II: uszkodzenie jądra kostnienia ze złamaniem chrząstki poza polem przyczepu więzadła rzepki.
- Typ III: uszkodzenie jądra kostnienia ze złamaniem chrząstki w polu przyczepu więzadła rzepki.
Epidemiologia
Choroba występuje głównie u dzieci w okresie wzrostu, zwłaszcza podczas dojrzewania i wśród młodych sportowców uprawiających dyscypliny wymagające biegania, skakania oraz szybkich zmian kierunku ruchu, takie jak rugby, piłka nożna czy koszykówka. Częściej diagnozowana jest u chłopców, ale występowanie u dziewcząt rośnie wraz z ich zaangażowaniem w sport.
Objawy i przebieg
Głównym objawem choroby jest ból w okolicy guzowatości kości piszczelowej, który nasila się podczas wysiłku fizycznego oraz ucisku.
Leczenie
Leczenie Osgooda-Schlattera jest przede wszystkim objawowe. Obejmuje:
- rozciąganie mięśnia czworogłowego uda,
- chłodzenie bolesnych miejsc,
- stosowanie niesterydowych leków przeciwzapalnych.
W fazie aktywnej choroby zaleca się ograniczenie aktywności sportowej do minimum.
