Chlorek winylu (chloroeten)
Chlorek winylu, znany również jako chloroeten, to organiczny związek chemiczny i chlorowa pochodna etenu. Jego główne zastosowanie to produkcja polichlorku winylu (PVC) i kopolimerów, z których ponad 95% jest wykorzystywane w przemyśle na początku XXI wieku.
Właściwości fizyczne
- SMILES: C=CCl
- Numer CAS: 75-01-4
- Gęstość: 0,9106 g/cm³
- Stan skupienia: gaz przy 20 °C
- Rozpuszczalność w wodzie: 8,8 g/l
- Temperatura topnienia: −153,84 °C
- Temperatura wrzenia: −13,8 °C
- Temperatura zapłonu: −78 °C
- Granice wybuchowości: 3,6–33,0%
- Dawka śmiertelna (LD50): 500 mg/kg (szczur, doustnie)
Otrzymywanie
Chlorek winylu został po raz pierwszy otrzymany w latach 1830–1834 przez Henriego Regnaulta poprzez dehydrochlorowanie 1,2-dichloroetanu. W 1902 roku Heinrich Biltz uzyskał go przez rozkład termiczny tego samego substratu.
W 1912 roku Fritz Klatte opracował metodę produkcji chlorku winylu z acetylenu i chlorowodoru, co zapoczątkowało jego przemysłową produkcję. Do lat 40. XX wieku dominowała metoda Klattego, a następnie wprowadzono metodę chlorowania etylenu, co umożliwiło uzyskiwanie chlorku winylu poprzez kraking 1,2-dichloroetanu.
Obecnie, głównie w krajach zachodnich, chlorek winylu produkowany jest w zintegrowanym procesie technologicznym z etylenu i chloru, a także poprzez oksychlorowanie etylenu.
Zagrożenia i klasyfikacja
Chlorek winylu jest substancją niebezpieczną i klasyfikowany jest jako karcynogen. Wymaga odpowiednich środków ostrożności w transporcie i przechowywaniu.
Podsumowanie
Chlorek winylu jest kluczowym surowcem w przemyśle chemicznym, wykorzystywany głównie do produkcji PVC. Jego właściwości fizyczne i metody produkcji czynią go istotnym związkiem chemicznym, pomimo związanych z nim zagrożeń dla zdrowia.
Bibliografia
- Kategoria: Chloropochodne węglowodorów
- Kategoria: Karcynogeny
- Kategoria: Monomery
- Kategoria: Związki z grupą winylową
