Tytuł Cezar w Historii
Tytuł cezar (łac. caesar) był pierwotnie rodowym mianem Juliusza Cezara oraz Oktawiana, a z czasem stał się tytułem używanym przez rzymskich cesarzy. W okresie tetrarchii tytuł ten nadawano dwóm młodszym tetrarchom. W Cesarstwie Bizantyńskim tytuł stracił na znaczeniu, stając się tytułem dla następcy tronu oraz dla dalszych synów cesarskich.
Rola Cezara w Cesarstwie Bizantyńskim
W Cesarstwie Wschodnim, później nazwanym Bizantyńskim, tytuł cezara (gr.: Καῖσαρ, kaisar) oznaczał przede wszystkim następcę tronu. Od czasów Teodozjusza I (379-395) cesarze często wynosili swoich następców do godności współcesarza. Tytuł zaczęto również nadawać innym członkom rodziny cesarskiej oraz wpływowym krewnym.
- Cesarz Teofil (829-842) nadał tytuł swojemu zięciowi Aleksemu Mosele.
- Michał III (842-867) przyznał go swojemu wujowi Bardasowi.
- Nicefor II Fokas (963-969) nadał tytuł swojemu ojcu Bardasowi Fokasowi.
Wyjątkowo, tytuł ten mógł być nadawany przywódcom obcych państw, co miało miejsce, gdy Justynian II nadał go chanu Bułgarii Terwełowi w 705 roku jako podziękowanie za wsparcie w odzyskaniu tronu.
Ewolucja Tytułu Cezar
Zgodnie z dokumentem Klētorologion z 899 roku, cezar nosił koronę bez krzyża. Jednak tytuł stracił swoją wysoką rangę po reformie tytulatury cesarskiej przez Aleksego I Komnena (1081-1118), który wprowadził nowe tytuły. Mimo to, tytuł cezara przetrwał aż do końca istnienia Cesarstwa.
W okresie Paleologów tytuł nadawano wpływowym arystokratom, a od XIV wieku przyznawano go głównie władcom państw bałkańskich, takich jak Wołoszczyzna, Serbia czy Tesalia. W Księdze urzędów Pseudo-Kodyna z połowy XIV wieku tytuł cezara wymieniony jest po sebastokratorze i megadomestyku.
