Ciągnik artyleryjski C7P
C7P to polski gąsienicowy ciągnik artyleryjski, który powstał w latach 1934–1939 w Państwowych Zakładach Inżynierii. Był przeznaczony głównie do holowania ciężkich dział oraz ewakuacji uszkodzonych czołgów. Głównym użytkownikiem w Wojsku Polskim był 1 Pułk Artylerii Najcięższej.
Historia
Prace nad C7P rozpoczęto w 1931 roku, kiedy to Polska podpisała umowę z firmą Vickers-Armstrongs na produkcję czołgów. W Wojskowym Instytucie Badań Inżynierii prowadzono równolegle prace nad nowym ciągnikiem, który miał korzystać z części czołgu Vickers. Pierwsze prototypy powstały w 1933 roku, a po testach w 1934 roku zatwierdzono ich produkcję.
W latach 1934–1939 wyprodukowano około 151 egzemplarzy C7P. Pojazdy te były wykorzystywane do holowania dział oraz w formacjach pancernych i saperskich.
Opis techniczny
- Typ silnika: 6 cylindrowy, wysokoprężny PZInż. 235, moc 115 KM.
- Wymiary: długość 4600 mm, szerokość 2410 mm, wysokość 2400 mm, masa 8000–8500 kg.
- Prędkość maksymalna: 26 km/h, zasięg 150 km, brody do 100 cm.
- Wyposażenie: wyciągarka linowa, hak holowniczy z samoczynną blokadą.
C7P miał zdolność pokonywania wzniesień o kącie do 36° oraz rowów o szerokości do 180 cm. Używano go również do ewakuacji uszkodzonych czołgów 7TP.
Użytkownicy
Głównymi użytkownikami C7P były:
- Wojsko Polskie
- III Rzesza
- ZSRR
II Wojna Światowa
Po ataku Niemiec na Polskę, część C7P została zdobyta przez Niemców, którzy używali ich do holowania sprzętu ciężkiego. Po agresji ZSRR na Polskę, Armia Czerwona również zdobyła niektóre egzemplarze, które poddano remontowi i używano ich w późniejszych działaniach wojennych.
Podsumowanie
C7P był istotnym elementem polskiej artylerii w okresie międzywojennym, a jego konstrukcja i zastosowanie podkreślały rozwój techniki wojskowej w Polsce. Pojazd ten odegrał rolę w wielu operacjach wojskowych, zarówno w rękach polskich, jak i okupantów.
