Airco DH.2
Airco DH.2 to jednomiejscowy myśliwiec dwupłatowy z I wojny światowej, zaprojektowany przez Geoffreya de Havillanda w 1915 roku. Charakteryzuje się unikalną konstrukcją, w której silnik i śmigło umieszczone są za kabiną pilota, co powoduje, że samolot „pcha” zamiast „ciągnąć”. Jego powstanie było odpowiedzią na potrzebę lekkiego i zwrotnego myśliwca o dobrym wznoszeniu.
Specyfikacja techniczna
- Typ: Myśliwiec
- Rozpiętość: 8,61 m
- Długość: 7,68 m
- Wysokość: 2,91 m
- Masa własna: 428 kg
- Masa startowa: 654 kg
- Maksymalna prędkość: 150 km/h
- Pułap: 4265 m
- Zasięg: 400 km
- Uzbrojenie: 1 × karabin maszynowy Lewis kal. 7,7 mm
- Silnik: Gnome, gwiazdowy, rotacyjny o mocy 100 KM (75 kW)
Historia i użytkowanie
Samolot wszedł do służby 1 czerwca 1915 roku, zasilając sześć dywizjonów. Jego głównym zadaniem było przeciwdziałanie niemieckim myśliwcom Fokker, które dominowały w powietrzu. Z czasem, dzięki postępom technologicznym, w tym wprowadzeniu synchronizatorów przez Aliantów oraz nowych samolotów, takich jak niemieckie Albatrosy, DH.2 stał się przestarzały. Mimo to, był używany do czerwca 1918 roku, pełniąc funkcje obserwacyjne i eskortowe.
Uzbrojenie samolotu stanowił ruchomy karabin maszynowy, co w tamtych czasach nie było jeszcze powszechnie doceniane przez dowództwo. W niektórych jednostkach, w celu inspekcji, montowano tymczasowe blokady dla karabinu, co wskazuje na brak zaufania do tej formy uzbrojenia.
Większość maszyn DH.2 była napędzana silnikiem rotacyjnym Gnome Monosoupape, znanym z problemów technicznych, takich jak „cylindritis”. Późniejsze modele były wyposażane w silnik Le Rhône o większej mocy.
Podsumowanie
Airco DH.2 był istotnym krokiem w rozwoju myśliwców I wojny światowej, mimo że szybko stał się nieaktualny. Jego konstrukcja i sposób działania miały wpływ na przyszłe projekty samolotów myśliwskich.
