Bolko II (Bolesław II)
Bolko II (ur. ok. 1300, zm. 11 czerwca 1341, Ziębice) był księciem świdnicko-ziębickim od 1312 do 1322 roku, a następnie księciem ziębickim. Był czwartym synem księcia jaworskiego Bolka I Surowego i Beatrycze brandenburskiej.
Po śmierci ojca w 1301 roku, Bolko znalazł się pod opieką matki oraz wuja, a później starszego brata Bernarda. Początkowo kierowany na karierę duchowną, ostatecznie w 1322 roku uzyskał dzielnicę ze stolicą w Ziębicach.
Wyprawa krzyżowa i konflikty z Kościołem
W 1322 roku Bolko uczestniczył w wyprawie krzyżowej przeciwko Litwie. Jego panowanie naznaczone było sporami z Kościołem, głównie z powodu problemów finansowych, uchylania się od płacenia świętopietrza oraz rabunków na dobrach cysterskich. W 1329 roku doszło do napadu na legata papieskiego, co skutkowało klątwą nałożoną przez biskupa wrocławskiego. Kara została zdjęta po zapłaceniu odszkodowania.
Atak Karola Luksemburskiego
W 1335 roku Bolko II odmówił złożenia hołdu lennego Karolowi Luksemburskiemu, co doprowadziło do ataku na jego władztwo. Mimo wygranej bitwy, Bolko nie zdołał powstrzymać zniszczeń spowodowanych przez czeskie wojska. W 1336 roku, nieoczekiwanie, uznał się lennikiem Czechów, co było efektem rezygnacji Kazimierza Wielkiego z księstw śląskich oraz przyznania mu ziemi kłodzkiej.
Problemy finansowe i życie osobiste
Bolko II zmagał się z problemami finansowymi, co zmusiło go do zastawienia niektórych dóbr. Mimo rozrzutności, dbał o rozwój swoich ziem, zyskując popularność wśród mieszkańców. Od 1322 roku był żonaty z Gutą, z którą miał syna Mikołaja i córkę Małgorzatę.
Bolko II zmarł 11 czerwca 1341 roku w Ziębicach i został pochowany w klasztorze w Henrykowie, gdzie znajduje się jego nagrobek.
Przypisy
Literatura dodatkowa
- Reprint: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Kraków 1989.
