Bitwa pod Sluys
Bitwa pod Sluys, stoczona 24 czerwca 1340 roku, była kluczowym starciem morskim pomiędzy flotą angielską a francuską, mającym miejsce u wybrzeży portu Sluys w Flandrii. Była to druga bitwa morska w ramach wojny stuletniej.
Działania poprzedzające
Francuzi planowali zablokowanie portu Brugii, aby uniemożliwić Anglikom przeprowadzenie operacji lądowych. Flota francuska rozmieściła swoje siły w zatoce, zabezpieczonej przez Sluys. Edward III, król Anglii, z flotą zakotwiczył 23 czerwca pod Blankenberghe, skąd rozpoznał pozycje przeciwnika i przygotował się do ataku.
Bitwa
Flota francuska ustawiła się w cztery linie wzdłuż brzegu, zakotwiczając okręty i spinając je łańcuchami. Dowództwo sprawowali równocześnie admirałowie Hugues Quiéret i Nicolas Béhuchet. Flota angielska, dowodzona przez Edwarda III, składała się z dwóch linii okrętów z dominującą rolą łuczników. Atak rozpoczął się około południa, gdy angielskie kogi przeszły przed francuskimi jednostkami i zaatakowały je z dystansu.
Po kilku godzinach walki Anglicy zyskali przewagę, rozbijając pierwszą linię francuską. W obliczu klęski, załogi francuskich okrętów zaczęły uciekać na brzeg, gdzie zostały zaatakowane przez flamandzkich sojuszników Anglików.
Podsumowanie
Bitwa zakończyła się niemal całkowitym zniszczeniem floty francuskiej, z utratą około 15 tysięcy żołnierzy i 170 okrętów. Dowódcy francuscy, Quiéret i Béhuchet, ponieśli dotkliwe straty, a angielska flota wykorzystała skuteczność swoich łuczników, co przekładało się na sukces w starciach morskich. Zwycięstwo Anglików umożliwiło im kontrolę nad kanałem La Manche i późniejsze operacje lądowe we Flandrii.
Bibliografia
- Edmund Kosiarz: Bitwy morskie. Wyd. 3. Gdańsk: Wydawnictwo Morskie, 1973.
- Zygmunt Ryniewicz: Leksykon bitew świata. Warszawa: Alma-Press, 2004.
