Bitwa pod Cambrai
Bitwa pod Cambrai miała miejsce w latach 20 listopada – 6 grudnia 1917 roku w okolicach Cambrai, we wschodniej Francji. Była to jedna z kluczowych bitew I wojny światowej, znana z zastosowania broni pancernej na dużą skalę.
Kontekst
Po nieudanej ofensywie we Flandrii, brytyjskie dowództwo postanowiło przeprowadzić atak na nowym odcinku, wybierając sektor 3 Armii pod dowództwem generała Juliana Bynga. Celem było przerwanie niemieckich linii zajmowanych przez 2 Armię gen. Georga von der Marwitza, z wykorzystaniem 476 czołgów oraz wsparcia piechoty, artylerii i lotnictwa.
Przebieg bitwy
Atak brytyjski rozpoczął się 20 listopada 1917 roku. Niemcy zostali zaskoczeni, a Brytyjczycy i Kanadyjczycy szybko przełamali obronę, zdobywając wielu jeńców. Sukces ten był celebrowany w Wielkiej Brytanii, jednak z czasem ich ofensywa osłabła z powodu uszkodzeń czołgów oraz zmęczenia żołnierzy. Wzrosło również niemieckie opór.
30 listopada Niemcy przeszli do kontrofensywy, używając taktyki infiltracji, co pozwoliło im odzyskać utracone terytoria. Alianci, w tym dywizje francuskie, zdołali się wycofać do 4 grudnia. Straty obu stron były zbliżone: Ententa straciła 44 207 żołnierzy, a Niemcy 36 839.
Znaczenie bitwy
Bitwa pod Cambrai nie przyniosła przełomu w wojnie, jednak wykazała skuteczność broni pancernej w odpowiednich warunkach terenowych.
Bibliografia
- Krzysztof Plewako: Cambrai 1917. Warszawa: Bellona 2014
- Martin Gilbert, Pierwsza wojna światowa, Poznań 2003
- Mała encyklopedia wojskowa, Warszawa 1968
- J. Pajewski, Pierwsza wojna światowa 1914-1918, Warszawa 1991
