Antoon van Dyck
Antoon van Dyck (22 marca 1599 – 9 grudnia 1641) był flamandzkim malarzem barokowym, znanym przede wszystkim z portretów. Urodził się w Antwerpii, gdzie kształcił się u van Balena, a następnie w pracowni Rubensa, z którym współpracował, zdobywając tytuł mistrza w 1618 roku.
Życie i kariera
W latach 1622–1627 van Dyck mieszkał we Włoszech, gdzie zdobył uznanie jako portrecista rodzin patrycjuszowskich w Rzymie i Genui. Po powrocie do Antwerpii malował dzieła religijne oraz portrety dla lokalnych kościołów, a jego cykl rysunków znanych ludzi został opublikowany w 1636 roku pod tytułem Ikonografia van Dycka.
Od 1632 roku pracował na dworze Karola I w Anglii, gdzie otrzymał tytuł szlachecki. Poślubił Mary Ruthven w 1640 roku. Zmarł w 1641 roku w Londynie i został pochowany w katedrze św. Pawła.
Dzieła
Van Dyck stworzył wiele znakomitych dzieł, w tym:
- Achilles i córki Likomedesa (ok. 1631)
- Amor i Psyche (1639–1640)
- Cierniem koronowanie (1619–1620)
- Madonna z donatorami (ok. 1631)
- Pietà (1618–1620)
- Wenus w kuźni Wulkana (1630–1632)
- Portret Karola I (ok. 1635)
- Portret Elżbiety i Filadelfii Wharton (1637–1639)
Portrety
Van Dyck był również znanym portrecistą, tworzącym wizerunki znanych postaci, takich jak:
- Autoportret (1623)
- Królowa Henrietta Maria i karzeł sir Jeffrey Hudson (1633)
- Portret Izabelli Brant (1621)
- Portret rodziny Karola I (1632)
Bibliografia
- Karly Allen, Anton van Dyck, Warszawa: MWK, 2009.
- Fabienne Gambrelle, Anton van Dyck, Siechnice: Eaglemoss Polska, 1999.
- Robert Genaille, Maciej Monkiewicz, Antoni Ziemba: Encyklopedia malarstwa flamandzkiego i holenderskiego, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 2001.
Van Dyck wywarł znaczący wpływ na rozwój malarstwa portretowego w Europie, a jego prace są cenione za ich elegancję i technikę. Jego styl łączył cechy flamandzkie z włoskimi, co przyczyniło się do jego sukcesu i uznania.
