Antoni Rehman
Antoni Rehman (ur. 13 maja 1840 w Krakowie, zm. 13 stycznia 1917 we Lwowie) był polskim geografem, geomorfologiem, geobotanikiem i podróżnikiem. Jego praca naukowa była związana z Krakowem i Lwowem, gdzie publikował wiele prac, głównie w języku niemieckim.
Życiorys
Był synem Józefa, mistrza kominiarskiego, i Anny z Piotrowskich. W latach 1860–1863 studiował nauki przyrodnicze oraz geografię na Uniwersytecie Jagiellońskim, uzyskując doktorat w 1864 roku w zakresie botaniki. W latach 1864–1867 pracował jako asystent Ignacego Rafała Czerwiakowskiego.
W 1865 roku prowadził badania nad stepami Podola oraz brzegami Dniestru i Czarnohory. Następnie specjalizował się w anatomii roślin w Monachium, a w 1868 roku odbył podróż do południowej Rosji. Habilitował się w 1869 roku na Uniwersytecie Jagiellońskim.
W 1882 roku objął stanowisko profesora na Uniwersytecie Lwowskim, gdzie kierował Katedrą Geografii. W latach 1887-1898 był rektorem uczelni oraz dziekanem Wydziału Filozoficznego. Był członkiem Komisji Fizjograficznej Akademii Umiejętności oraz prezesem Towarzystwa Przyrodników im. Mikołaja Kopernika. W 1910 roku przeszedł na emeryturę i otrzymał Order Korony Żelaznej III klasy.
Rehman zmarł w 1917 roku i został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie. Jego bogaty zbiór materiałów zielnikowych znajduje się w herbarium w Krakowie i Lwowie.
Osiągnięcia i publikacje
Antoni Rehman opisał wiele nowych taksonów roślin, w tym bylicę piołun w odmianie pienińskiej, uważaną za endemit Pienin. Interesował się geografią roślin, publikując istotne prace, takie jak:
- Echa z południowej Afryki (1884)
- Tatry pod względem fizyczno-geograficznym (1895)
- Ziemie dawnej Polski i sąsiednich krajów słowiańskich, Część I: Karpaty (1896)
- Niżowa Polska opisana pod względem fizyczno-geograficznym (1904)
