Andrzej I Biały
Andrzej I Biały, znany również jako Andrzej Katolik, był królem Węgier z dynastii Arpadów od około 1046/1047 roku do swojej śmierci w 1060 lub 1061 roku. Po piętnastoletnim wygnaniu powrócił do kraju, aby objąć tron w czasie buntu pogańskiego, który skutecznie stłumił, umacniając chrześcijaństwo w regionie.
Pochodzenie
Andrzej był najstarszym synem Vazula i nieznanej kobiety z rodu Tátonyego. Jego braćmi byli Bela I i Levente. Po oślepieniu ich ojca na polecenie króla Stefana I, bracia zostali zmuszeni do ucieczki z Węgier.
Okres wygnania
Po śmierci Stefana I w 1038 roku, tron objął Piotr Orseolo, co doprowadziło do walki o władzę. W 1042 roku, z pomocą cesarza Henryka III, Andrzej próbował powrócić do Węgier, jednak po odejściu niemieckiej armii został ponownie wygnany. W tym czasie jego losy rozdzieliły się z braćmi, którzy udali się do różnych krajów.
Powrót i rządy
W 1046 roku Andrzej powrócił na Węgry z pomocą Vaty, przywódcy pogańskiego powstania. Pokonał Piotra Orseolo i objął rządy, a następnie stłumił powstanie Vaty. Jego rządy charakteryzowały się walką z najazdami cesarza Henryka III oraz napięciami wewnętrznymi, zwłaszcza po narodzinach jego syna Salomona w 1057 roku.
Konflikty rodzinne i śmierć
Andrzej popadł w konflikt ze swoim bratem Belą, co doprowadziło do bitwy pod Mosony w 1060 roku, w której został pokonany i wzięty do niewoli, gdzie zmarł.
Rodzina
Andrzej I miał kilka dzieci, w tym:
- Adelajda – żona Wratysława II, księcia Czech.
- Salomon – przyszły król Węgier.
- Dawid.
- Eufemia – żona morawskiego księcia Ottona I Pięknego.
Podsumowanie
Andrzej I Biały był ważną postacią w historii Węgier, której rządy koncentrowały się na umacnianiu chrześcijaństwa oraz walce z wewnętrznymi i zewnętrznymi zagrożeniami. Jego życie i panowanie były naznaczone konfliktami rodzinnymi oraz zawirowaniami politycznymi.
