Andrzej Bobola – Życiorys i Dziedzictwo
Andrzej Bobola, urodzony 30 listopada 1591 roku w Strachocinie, był polskim duchownym katolickim, jezuitą oraz misjonarzem. Został uznany za męczennika i kanonizowany jako święty Kościoła katolickiego, znany jako apostoł Polesia oraz jeden z patronów Polski.
Pochodził z szlacheckiego rodu z Małopolski, pieczętującego się herbem Leliwa. Jego rodzina nie jest dokładnie znana; przypuszcza się, że ojcem mógł być Jan lub Mikołaj Bobola. W latach 1606–1611 uczęszczał do kolegium jezuitów w Braniewie, gdzie w 1608 roku wstąpił do Sodalicji Mariańskiej. W 1611 roku rozpoczął nowicjat w zakonie jezuitów.
Pamiątki po świętym
W archiwum Kolegium jezuitów w Starej Wsi znajduje się łaciński rękopis profesji Andrzeja Boboli z 1630 roku. W Muzeum św. Andrzeja Boboli w Warszawie eksponowane są relikwie, w tym wieko trumny oraz szaty, w które był ubrany po śmierci.
Sanktuaria świętego
Andrzej Bobola jest czczony w licznych sanktuariach, które upamiętniają jego życie i działalność. Jego postać jest centralna w wielu miejscach związanych z kultem katolickim.
Kontrowersje i Stanowisko Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego
Działalność Andrzeja Boboli budzi kontrowersje wśród przedstawicieli Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego, którzy postrzegają go jako symbol prześladowań prawosławnych. Krytyka dotyczy jego prozelityzmu i prób nawracania wyznawców prawosławia na katolicyzm, co prowadziło do napięć i konfliktów społecznych w Rzeczypospolitej.
Teolog prawosławny Michał Klinger opisał jego działalność jako mającą znamiona prozelityzmu, co wpływa na negatywne postrzeganie Boboli w niektórych kręgach. Przedstawiciele tego Kościoła sceptycznie oceniają decyzje katolickiego, uznającego go za patrona Polski, argumentując, że jego działania przyczyniły się do powstania napięć społecznych i politycznych w regionie.
