Amunicja rewolwerowa
Amunicja rewolwerowa to rodzaj amunicji zespolonej, która jest stosowana w rewolwerach. Po raz pierwszy naboje zespolone wprowadzono w rewolwerach systemu Lefaucheux w 1853 roku. Nowoczesne naboje rewolwerowe charakteryzują się centralnie umieszczoną spłonką w dnie łuski.
Łuski amunicji rewolwerowej, które mają kryzę wystającą, nie posiadają szyjki i mają jednakową średnicę na całej długości. Wyjątkowym przypadkiem jest nabój 7,62 mm Nagant, w którym pocisk jest całkowicie schowany w łusce.
Kalibry amunicji rewolwerowej
Kaliber większości nabojów rewolwerowych, zwłaszcza w krajach anglosaskich, określa się w setnych lub tysięcznych częściach cala. Oto niektóre popularne kalibry:
- .32 Smith & Wesson – 8,13 mm (rzeczywista średnica: 7,93 mm)
- .357 Magnum – 9,07 mm
- .38 Special – 9,65 mm (rzeczywista średnica: 9,07 mm)
- .41 Magnum – 10,4 mm
- .44 Magnum – 11,2 mm (rzeczywista średnica: 10,9 mm)
- .45 Colt Long – 11,43 mm
- .454 Casull – 11,43 mm
- .500 S&W Magnum – 12,7 mm
Pewne pistolety również wykorzystują amunicję rewolwerową, szczególnie silny nabój .357 Magnum. Dodatkowo, istnieją rewolwery, które strzelają amunicją pistoletową. Naboje te, nieposiadające wystającej kryzy, wymagają użycia dwóch klipsów w kształcie półksiężyca. Klipsy te wchodzą w rowki łuski i stabilizują położenie naboju w bębnie rewolweru.
