„`html
Alfons Wacław Schulz
Alfons Wacław Schulz, znany również jako Szulc, urodził się 5 marca 1872 roku w Tymawie, a zmarł 25 czerwca 1940 roku w obozie koncentracyjnym w Stutthofie. Był polskim duchownym katolickim oraz działaczem narodowym na Pomorzu, a także senatorem III kadencji w II Rzeczypospolitej.
Życiorys
Schulz pochodził z wielodzietnej rodziny rolnika Jakuba i Marii z Binerowskich. Uczył się w progimnazjum biskupim w Pelplinie, a następnie w gimnazjum w Starogardzie, gdzie uzyskał maturę w 1893 roku. Następnie studiował filozofię i teologię w Seminarium Duchownym w Pelplinie, gdzie w 1898 roku przyjął święcenia kapłańskie.
Pracował w różnych parafiach jako wikariusz, a od 1906 do 1931 roku pełnił funkcję proboszcza w parafii w Konarzynach na Kaszubach. Działał aktywnie w polskich organizacjach społeczno-kulturalnych, był członkiem Towarzystwa Naukowego w Toruniu i prezesem Towarzystwa Czytelni Ludowych w powiecie człuchowskim.
W grudniu 1918 roku był delegatem na Polski Sejm Dzielnicowy i przewodniczył Radzie Ludowej na powiat człuchowski. Po okresie więzienia w Człuchowie, wziął udział w Komisji Granicznej, co przyczyniło się do przyłączenia kilku wsi do Polski. W 1926 roku założył Towarzystwo Robotników w Konarzynach i był inicjatorem lokalnego oddziału „Sokoła”.
W latach 1930–1935 zasiadał w Senacie RP, wybrany z listy Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. Po wybuchu II wojny światowej został aresztowany przez Niemców i trafił do obozu koncentracyjnego w Stutthofie, gdzie zginął 25 czerwca 1940 roku. Początkowo pochowany był na cmentarzu w Gdańsku-Zaspie, a w 1946 roku przeniesiono jego zwłoki na cmentarz w Subkowach.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1927)
- Srebrny Krzyż Zasługi (1926)
Bibliografia
- Henryk Mross, Alfons Schulz, w: Polski Słownik Biograficzny, tom XXXVI, 1995.
„`
