Aleksander Gorzeński
Aleksander Gorzeński, herbu Nałęcz, urodził się około 1671 roku i zmarł w Gnieźnie 2 lub 9 maja 1754 roku. Był dziedzicem dóbr dobrzyckich oraz proboszczem parafii w Dobrzycy w latach 1726–1748. W 1727 roku objął stanowisko kanonika gnieźnieńskiego, a także pełnił funkcje kantora gnieźnieńskiego, archidiakona kaliskiego oraz wikariusza generalnego archidiecezji gnieźnieńskiej.
Rodzina i wykształcenie
Aleksander był synem Andrzeja i Zofii ze Skoraszewskich. Poślubił Annę Koźmińską, z którą miał czterech synów i cztery córki. Po śmierci żony w 1726 roku wstąpił do seminarium duchownego, gdzie otrzymał święcenia kapłańskie.
Kariera publiczna
- 1701: Wymieniany jako dworzanin królewski.
- 1706 i 1717: Marszałek sejmików średzkich.
- 1715 i 1727: Komisarz skarbowy województw wielkopolskich.
- 1727: Deputat do Trybunału Koronnego, wicemarszałek.
W 1717 roku nabył dobra dobrzyckie, które pozostawały w rękach jego rodziny przez niemal 100 lat.
Prace na rzecz parafii
Jako proboszcz, Gorzeński zainwestował w rozwój kościoła dobrzyckiego, fundując:
- Nowe ołtarze boczne (św. Józefa i św. Katarzyny).
- Drugą zakrystię.
- Nową dębową podłogę w prezbiterium.
- Malowanie wnętrza kościoła oraz częściowe pozłocenie ołtarzy.
- Nową wieżę i dzwonnicę.
Zbudował również przestronne probostwo, które składało się z jadalni, dwóch pokoi mieszkalnych oraz trzech sypialni.
Sprzedaż dóbr i ostatnie lata życia
W 1739 roku sprzedał dobra dobrzyckie swojemu synowi Antoniemu, nakładając na niego obowiązek spłaty pozostałego rodzeństwa. W 1748 roku zrezygnował z funkcji proboszcza i pozostał w Gnieźnie, gdzie zmarł w wieku 84 lat. Pochowany został w gnieźnieńskiej katedrze.
