Adam Tarło
Adam Tarło, herbu Topór, urodził się w 1713 roku i zmarł 16 marca 1744 roku. Był wojewodą lubelskim od 1736 roku oraz marszałkiem konfederacji dzikowskiej i Trybunału Skarbowego Koronnego. Był zwolennikiem króla Stanisława Leszczyńskiego oraz liderem opozycji przeciwko Augustowi III.
Życiorys
Adam Tarło pochodził z rodziny szlacheckiej. Jego ojciec, Stanisław Tarło, był kuchmistrzem koronnym, a matka, Anna, była córką starosty gostyńskiego. Miał dwóch braci, w tym Antoniego, kasztelana lubaczowskiego, oraz siostrę Franciszkę.
W wieku 18 lat Adam rozpoczął karierę jako rotmistrz pancerny i deputat do Trybunału Głównego Koronnego. W 1733 roku zasiadał w Sejmie, a jego działalność polityczna obejmowała również sejm konwokacyjny oraz elekcyjny, gdzie podpisał elekcję Stanisława Leszczyńskiego.
W 1736 roku, mając zaledwie 23 lata, został wojewodą lubelskim, co czyniło go najmłodszym wojewodą w historii Polski. Rok później objął stanowisko marszałka Trybunału Skarbowego w Radomiu oraz podpisał konkordat ze Stolicą Apostolską.
W latach 1738–1741 przebywał we Francji, gdzie służył w wojsku. Po powrocie do Polski jego relacje z rodziną Czartoryskich, a szczególnie z Kazimierzem Poniatowskim, uległy pogorszeniu, co doprowadziło do osobistych konfliktów. W 1744 roku zginął w wyniku pojedynku z Poniatowskim, który odbył się w niejasnych okolicznościach.
Dziedzictwo
Pojedynek Tarły z Poniatowskim został opisany w „Pamiętnikach” Adama Moszczeńskiego i Jędrzeja Kitowicza. Jego biografia została uwieczniona w „Pamiętnikach historycznych” przez Leopolda Huberta.
Przypisy i Bibliografia
- „Encyklopedia Orgelbranda” (wyd. 1898-1904)
- Kacper Niesiecki, „Herbarz Polski”
