„`html
Wojna Kontynuacyjna (1941–1944)
Wojna kontynuacyjna, znana również jako radziecko-fińska wojna 1941–1944, miała miejsce pomiędzy Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich a Finlandią od 25 czerwca 1941 do 19 września 1944.
Przyczyny i Przebieg
Konflikt rozpoczął się od agresji ZSRR na neutralną Finlandię, która miała miejsce wkrótce po rozpoczęciu operacji Barbarossa przez III Rzeszę. Finlandia zareagowała, wypowiadając wojnę ZSRR, aby odzyskać terytoria utracone w czasie wojny zimowej w 1940 roku.
Fińskie siły, liczące od 400 000 do 530 000 żołnierzy, rozpoczęły ofensywę, zajmując terytoria w Karelii oraz dążąc do Leningradu. Finowie zdołali zrealizować swoje cele do końca sierpnia 1941, jednak front ustabilizował się na kolejne dwa i pół roku.
Zmiany na Froncie
Sytuacja zmieniła się latem 1944 po operacji wyborsko-pietrozawodzkiej, która doprowadziła do wyparcia wojsk fińskich z Linii Mannerheima. Finlandia, zmuszona do podpisania zawieszenia broni 4 września 1944, wkrótce zawarła rozejm moskiewski 19 września 1944, kończąc działania wojenne.
Konsekwencje
Wojna kontynuacyjna zakończyła się traktatem paryskim w 1947 roku, w którym potwierdzono terytorialne zdobycze ZSRR i nałożono na Finlandię ograniczenia militarne oraz obowiązek spłaty odszkodowań wojennych.
Straty i Siły
- Siły Finów: 400 000 – 530 000 żołnierzy, 220 000 Niemców
- Siły ZSRR: 900 000 – 1 500 000 żołnierzy
- Straty Finów:
- 63 204 zabitych lub zaginionych
- 158 000 rannych
- 939 cywilów zabitych
- Straty ZSRR:
- 200 000 zabitych lub zaginionych
- 385 000 rannych
- 64 000 pojmanych
Wojna w Kulturze
O wojnie kontynuacyjnej powstały dwa fińskie filmy: Tali-Ihantala 1944 (2007) oraz Tuntematon sotilas (2017). Rosyjski film Kukułka (2002) również porusza temat wojen sowiecko-fińskich z lat 1939–1940 i 1941–1944.
„`
