„`html
Leprozorium św. Łazarza w Poznaniu
Leprozorium św. Łazarza to zabytkowy budynek znajdujący się w Poznaniu, w północnej części Wildy, na skrzyżowaniu ulic Górna Wilda oraz Niedziałkowskiego. Obiekt sąsiaduje z Parkiem Izabeli i Jarogniewa Drwęskich oraz szkołą przy ul. Różanej.
Historia
Założenie leprozorium w Poznaniu datuje się na XIII wiek, kiedy to trąd stał się poważnym problemem w Polsce, w tym w Wielkopolsce. Możliwe, że rycerze Świętego Łazarza przybyli do Poznania za czasów księcia Henryka Brodatego lub jego syna, księcia Henryka Pobożnego. Wspierać tę teorię mogą także wzmianki o joannitach, którzy już wcześniej prowadzili działalność charytatywną w regionie.
Budynek leprozorium został założony na lewym brzegu Warty, poza murami miasta. Zakonnicy posiadali ziemię przylegającą do leprozorium, co zapewniało im dochody na utrzymanie. W XVI wieku w pobliżu istniała wieś Święty Łazarz. Zakonnicy zniknęli z Polski w drugiej połowie XVI wieku, jednak obiekt pozostał w źródłach historycznych, w tym Kościół Świętego Łazarza.
W XVIII wieku na terenie wsi osiedlili się Bambrzy, co doprowadziło do rozwoju regionu, w tym budowy Kościoła Matki Boskiej Bolesnej oraz dworca kolejowego. W 1900 roku Święty Łazarz został włączony do granic Poznania. Obiekt przeszedł gruntowny remont i został otwarty dla towarzystwa Alliance française w 1987 roku, z udziałem ambasadora Francji w Polsce.
Obecny status
Obecnie Łazarz to dzielnica mieszkaniowa przylegająca do centrum Poznania, znajdująca się wzdłuż ul. Głogowskiej i wchodząca w skład osiedla Św. Łazarz.
Przypisy
Bibliografia
- Kategoria:Zabytkowe budynki niemieszkalne w Poznaniu
- Kategoria:Historia Poznania w średniowieczu
- Kategoria:Lazaryci
- Kategoria:Budynki szpitali i zakładów opieki medycznej w Poznaniu
- Kategoria:Wilda
- Kategoria:Budynki muzeów i bibliotek w Poznaniu
- Kategoria:Leprozoria
„`
