Historia
„Hiryū” był japońskim lotniskowcem z okresu II wojny światowej, który został zatopiony w bitwie pod Midway 5 czerwca 1942 roku. Jego projekt oparty był na doświadczeniach zdobytych podczas eksploatacji innego lotniskowca, „Ryūjō”, co doprowadziło do wniosku, że efektywny lotniskowiec musi mieć wyporność co najmniej 15 900 ton. „Hiryū” i jego bliźniak „Sōryū” były rezultatami planu rozwoju floty Cesarskiej Marynarki Wojennej, wprowadzonego na początku lat 30. XX wieku.
Opis budowy
„Hiryū” był zaprojektowany na wzór kadłuba ciężkiego krążownika. Jego opancerzenie chroniło przed ogniem krążowników i niszczycieli, ale było niewystarczające w przypadku ataków bomb przeciwpancernych. Okręt był wyposażony w:
- Nieopancerzony pokład lotniczy oraz dwa hangary zdolne pomieścić 73 samoloty.
- Trzy windy lotnicze, które, mimo że przyspieszały przygotowania do startu, ograniczały przestrzeń hangarową.
- Wysepkę po lewej burcie, co czyniło go unikalnym wśród japońskich lotniskowców.
Służba bojowa
„Hiryū” wszedł do służby w 1939 roku i uczestniczył w wielu operacjach przed wojną na Pacyfiku, w tym ataku na Pearl Harbor oraz nalotach na porty w Australii i na Oceanie Indyjskim. W kwietniu 1942 roku wspierał japońskie operacje w Colombo, gdzie odniósł znaczące sukcesy, zatapiając kilka statków brytyjskich.
Zatopienie „Hiryū”
Ostatnia akcja „Hiryū” miała miejsce podczas bitwy pod Midway. Po ataku na wyspę, okręt został zaatakowany przez amerykańskie bombowce. Choć „Hiryū” zdołał zatopić USS „Yorktown”, sam został ciężko uszkodzony. Otrzymał cztery trafienia bombami, co spowodowało pożary i eksplozje na pokładzie. Po serii nalotów, dowódca wydał rozkaz ewakuacji, a 5 czerwca 1942 roku „Hiryū” został dobity przez własny niszczyciel i zatonął, zabierając ze sobą 416 marynarzy i oficerów.
Bibliografia
- Krzysztof Zalewski, Lotniskowce II wojny światowej, Warszawa 1994.
