Taiko – Japoński Instrument Perkusyjny
Taiko to tradycyjny japoński instrument perkusyjny, który ma długą historię sięgającą dawnych czasów. Japończycy uczyli się gry na bębnach od 588 r. n.e., a instrumenty te przybyły do Japonii z Indii, Chin i Korei. Wykorzystywane były w świątyniach buddyjskich i chramach shintō jako forma komunikacji z duchami. Dźwięki bębnów motywowały wojowników w czasie walki oraz stanowiły akompaniament w sztukach teatralnych, takich jak nō, kyōgen i kabuki. Współczesne zespoły taiko, znane jako kumi-daiko, powstały w latach 50. XX wieku, a ich pionierem był Daihachi Oguchi.
Rodzaje Taiko
Japońskie bębny dzielą się na dwa główne rodzaje: byō-uchi-taiko i shime-daiko.
- Byō-uchi-taiko – Wykonane z jednego pnia drzewa, mają bardzo głębokie brzmienie. Skórzane membrany mocowane są za pomocą specjalnych ćwieków.
- Shime-daiko – Posiadają dwa naciągnięte membrany, które mocowane są zazwyczaj systemem naprężania linkami lub śrubami. Stosowane w muzyce ludowej oraz festiwalach.
- Okedō-daiko – Bęben, który można trzymać w ręku lub umieścić na stojaku, często wykorzystywany w parady.
- Tsuri-daiko – Bęben wiszący, charakteryzujący się specyficzną konstrukcją.
- Nagadō-daiko – Bęben o długim korpusie, używany w sanktuariach i festiwalach.
Pojęcia Związane z Taiko
- Bachi – Drewniane pałeczki do gry na taiko.
- Jiuchi – Podstawowy rytm w grze na taiko.
- Ma – Określenie przerwy w grze, moment ciszy między uderzeniami.
Taiko odgrywa ważną rolę w japońskiej kulturze, zarówno w tradycyjnych obrzędach, jak i współczesnych festiwalach. Dzięki różnorodności instrumentów i technik gry, taiko pozostaje istotnym elementem japońskiej sztuki perkusyjnej.
