Order Orła Czerwonego

Order Orła Czerwonego (niem. Roter Adler-Orden) to niemieckie odznaczenie cywilne i wojskowe, ustanowione przez margrabiego Jerzego Wilhelma von Bayreuth w 1705 roku. W 1792 roku order przeszedł pod opiekę Królestwa Prus, gdzie zyskał status drugiego w kolejności orderu rycerskiego, po Orderze Orła Czarnego.

Historia

Order został ustanowiony 17 listopada 1705 przez Jerzego Wilhelma Hohenzollerna, księcia Bayreuth, a początkowo nosił nazwę Ordre de la Sincerité (Order Szczerości). W 1712 roku uzyskał status orderu domowego pruskiej gałęzi Hohenzollernów. Ostatni margrabia, Karol Aleksander, nadał mu nowy statut i nazwę: Wysoki Książęcy Brandenburski Order Orła Czerwonego. Po przekazaniu księstwa królowi Prus, Fryderyk Wilhelm II przyznał mu status drugiego najwyższego odznaczenia w Królestwie Prus.

Klasy

Początkowo order miał jedną klasę, jednak w 1810 roku podzielono go na trzy klasy. W 1830 wprowadzono dodatkowe stopnie oraz czwartą klasę. W 1861 roku wprowadzono klasę Wielkiego Krzyża. Od 1874 roku klasy orderu przedstawiały się następująco:

Krzyż Wielki (Großkreuz)
I Klasa (I. Klasse)
II Klasa (II. Klasse)
III Klasa (III. Klasse)
IV Klasa (IV. Klasse)

Możliwe były różne kombinacje z dodatkowymi oznaczeniami, takimi jak liście dębowe, miecze czy gwiazdy.

Insygnia

Oznaką większości klas był krzyż kawalerski, emaliowany na biało. W centralnym medalionie znajdował się czerwony orzeł Brandenburgii. Krzyż Wielki miał kształt maltański i zawierał dewizę „Sincere et constanter”. Odznaczenia noszono na białej wstędze z pomarańczowymi paskami, a wojenne odmiany na czarnej wstążce z białymi paskami.