Hanriot H.19 (HD.19) – francuski samolot szkolno-treningowy z okresu międzywojennego.
Historia
W 1922 roku inżynier Réné Hanriot zaprojektował prototyp samolotu HD.19 w firmie Compagnie des Avions Hanriot. W 1923 roku stworzono dwumiejscową wersję szkolno-treningową oznaczoną jako HD-19ET2. W tym samym roku polskie lotnictwo wojskowe złożyło zamówienie na sześć samolotów HD-19bis oraz licencję na ich produkcję w Polsce, co miało miejsce w latach 1925-1926. Produkcję licencyjną powierzono Wielkopolskiej Fabryce Samolotów „Samolot” w Poznaniu, gdzie zbudowano 50 egzemplarzy Hanriot H.19 oraz 30 sztuk wersji H.19a.
Użycie w lotnictwie polskim
Samoloty Hanriot H.19 były wykorzystywane w wojskowych szkołach lotniczych oraz eskadrach szkolnych pułków lotniczych w Polsce. Służyły do szkolenia pilotów jako maszyny przejściowe między samolotami szkolnymi a bojowymi. Znajdowały się na wyposażeniu polskiego lotnictwa wojskowego w latach 1925-1935, jednak od 1930 roku były stopniowo wycofywane z uwagi na trudności w pilotażu, co sprawiało, że nie cieszyły się dobrą opinią wśród pilotów.
Opis konstrukcji
Hanriot H.19 był dwumiejscowym dwupłatem o konstrukcji drewnianej z klasycznym, stałym podwoziem. Kadłub miał konstrukcję kratownicową, kryty był płótnem, a z przodu znajdował się silnik rzędowy Hispano-Suiza o mocy 180 KM. Samolot miał dwie odkryte kabiny: instruktora i ucznia, które nie były oddzielone. Posiadał dwułopatowe śmigło oraz klasyczne usterzenie pionowe i poziome. Płaty były dwudźwigarowe, również pokryte płótnem, a podwozie wykonane z profilowanych rur stalowych, amortyzowane gumowymi sznurami.
Specyfikacje techniczne
- Rozpiętość: 9,19 m
- Długość: 7,20 m
- Wysokość: 3,10 m
- Masa własna: 660 kg
- Masa startowa: 950 kg
- Prędkość maksymalna: 170 km/h
- Pułap: 5400 m
- Zasięg: 550 km
Podsumowanie
Hanriot H.19 był istotnym samolotem szkolno-treningowym, który odegrał ważną rolę w edukacji pilotów w Polsce w latach międzywojennych, mimo że jego trudności w pilotażu wpłynęły na opinię o nim wśród użytkowników.
