Notacja Diraca
Notacja Diraca, wprowadzona przez Paula Diraca w 1939 roku, to sposób zapisywania stanów kwantowych w mechanice kwantowej. Używa dwóch głównych elementów: ketów i bra.
- Ket: Oznaczany jako , reprezentuje wektor w zespolonej przestrzeni liniowej, interpretowany jako stan kwantowy.
- Bra: Oznaczany jako , oznacza funkcjonał liniowy działający na przestrzeni, zwykle przestrzeni Hilberta.
Działanie funkcjonału na wektorze zapisuje się jako , co odpowiada iloczynowi skalarnemu dwóch stanów zapisanemu w formie .
Przestrzeń wektorowa
Wektory w notacji Diraca mogą być reprezentowane w przestrzeni wektorowej. Na przykład, wektor w trójwymiarowej przestrzeni można zapisać jako kombinację liniową wektorów bazowych:
Notacja ket
W notacji Diraca wektory zapisuje się jako , co można zdefiniować jako:
Iloczyn skalarny
Iloczyn skalarny dwóch wektorów zapisuje się jako , co prowadzi do postaci:
Iloczyn można podzielić na bra i ket, co pozwala na większą elastyczność w jego zastosowaniach.
Bra i kety jako macierze
W przestrzeni wektorowej o skończonej liczbie wymiarów, iloczyn skalarny można zapisać jako mnożenie macierzy:
Zastosowanie w mechanice kwantowej
Notacja Diraca jest kluczowa w mechanice kwantowej, gdzie:
- Stany kwantowe są reprezentowane jako wektory w przestrzeni Hilberta.
- Superpozycje stanów są opisane jako suma wektorów stanów.
- Pomiary są związane z operatorami liniowymi.
- Normalizacja funkcji falowej ustala jej normę na 1.
Oznaczenia w notacji Diraca
- Wektory bazowe: , gdzie .
- Iloczyn skalarny: .
- Operatory oznaczane jako .
Notacja Diraca jest fundamentalnym narzędziem w algebrze liniowej i mechanice kwantowej, umożliwiającym efektywne opisywanie i analizowanie stanów kwantowych oraz ich interakcji.