LGM-118A Peacekeeper
LGM-118A Peacekeeper (wcześniej znany jako Missile-X oraz MX) to amerykański strategiczny pocisk balistyczny ICBM, wprowadzony do służby w 1986 roku i wycofany w 2005 roku. Miał zdolność przenoszenia do 11 głowic MIRV o łącznej mocy do 475 kT. Pociski te były kluczowym elementem amerykańskiej triady nuklearnej.
Geneza i rozwój
Prace nad LGM-118A rozpoczęły się w latach 70., w odpowiedzi na rozwój radzieckich pocisków ICBM. W 1972 roku nadano mu nazwę „Missile-X”, a głównym celem było opracowanie nowego systemu z większym zasięgiem i lepszą celnością. Do 1979 roku podjęto decyzję o bazowaniu pocisków w utwardzonych schronach poziomych.
Charakterystyka techniczna
Pocisk miał długość 21,8 m, średnicę 2,3 m i wagę 87,75 tony. Był napędzany trzema silnikami na paliwo stałe i osiągał maksymalny zasięg 9661,88 km. System składał się z:
- Boost System: główny system napędowy.
- Post-Boost Vehicle: czwarty człon z głowicami.
- Re-Entry System: moduł z głowicami bojowymi.
Głowice
Pocisk był pierwotnie uzbrojony w 11 głowic MIRV W87-0/Mk-21, z mocą do 475 kT. Liczba głowic została później ograniczona do dziesięciu w wyniku traktatów o kontroli zbrojeń. Głowice charakteryzowały się wysoką celnością, a ich konstrukcja wymagała zaawansowanych technologii, aby wytrzymać ekstremalne warunki powrotu do atmosfery.
Zimny start
Peacekeeper wprowadził nowatorski system startu zwany „zimnym startem”, w którym pocisk był wyrzucany z pojemnika startowego, a następnie uruchamiał silnik rakietowy, co różniło go od wcześniejszych modeli.
Podsumowanie
LGM-118A Peacekeeper był kluczowym elementem strategii nuklearnej USA, łącząc zaawansowane technologie z wymaganiami bezpieczeństwa. Jego rozwój i zastosowanie miały znaczący wpływ na równowagę sił w czasach zimnej wojny.
