Cap Arcona
Cap Arcona był niemieckim luksusowym liniowcem zbudowanym w stoczni Blohm & Voss w Hamburgu. Rozpoczął służbę w 1927 roku w liniach Hamburg Südamerikanische Dampfschifffahrts-Gesellschaft (HSDG), obsługując trasę Hamburg-Ameryka Południowa. Miał 206 metrów długości i pojemność 27 561 ton, a jego nazwa pochodzi od przylądka Arkona na Rugii. Statek był jednym z najpiękniejszych statków pasażerskich swoich czasów, z pełnowymiarowym kortem tenisowym na pokładzie.
W czasie swojej pokojowej służby, która trwała prawie 12 lat, Cap Arcona odbył 91 podróży, przewożąc ponad 200 tysięcy ludzi. W 1940 roku statek został przejęty przez Kriegsmarine i wykorzystywany na Morzu Bałtyckim. W 1942 roku brał udział w produkcji filmu Herberta Selpina pt. Titanic, który miał charakter propagandowy. Od 1944 roku przewoził uchodźców z Prus Wschodnich.
Tragedia i zbrodnia wojenna
Ostatnim dowódcą Cap Arcony był kapitan Heinrich Bertram. 26 kwietnia 1945 roku na statek przeniesiono 6500 więźniów z obozu Neuengamme oraz 400 więźniów z marszu śmierci. Wszystkie statki, w tym Cap Arcona, zostały zakotwiczone w Zatoce Lubeckiej z zamiarem ich zatopienia, aby ukryć dowody zbrodni wojennych. Kapitan Bertram protestował przeciwko przyjęciu tylu więźniów, ale ustąpił wobec przymusu.
2 maja 1945 roku dowództwo alianckie wezwało niemieckie jednostki morskie do natychmiastowego zawinięcia do portu. W przeciwieństwie do statku Athen, który zdołał uratować 1998 więźniów, Cap Arcona i inne jednostki pozostały na redzie. 3 maja, krótko po godzinie 14:00, statki zostały zaatakowane przez alianckie samoloty, co stanowiło jedną z największych katastrof morskich w historii.
Po ataku około 1000 osób przeżyło, ale na brzegu byli atakowani przez SS i marynarzy Kriegsmarine. Tylko około 350 osób zdołało przeżyć dzięki interwencji żołnierzy brytyjskich. Moralną odpowiedzialność za te zbrodnie ponoszą Heinrich Himmler i Karl Dönitz. Niektórzy członkowie SS zostali osądzeni po wojnie, a wydarzenia te pozostają jednym z najcięższych epizodów II wojny światowej.
Bibliografia
- Dzienniki bojowe 197 i 198 dywizjonu RAF
- H.Q. 2nd. TAF – Operations Record Book, 3 may, RAF – London
- Wspomnienia Bogdana Suchowiaka
- Tadeusz Maria Gelewski: Zbrodnie wojenne na morzu w drugiej wojnie światowej
- Joachim Woelfer: Cap Arcona – Biographie eines Schiffes, Geschichte einer Reederei
