Liber Sextus Bonifatii VIII
Liber Sextus Bonifatii VIII, znany również jako Księga VI Bonifacego VIII, to zbiór prawa kanonicznego, który został ogłoszony 3 marca 1298 roku przez papieża Bonifacego VIII za pomocą bulli Sacrosanctae Romanae Ecclesiae. Został on włączony do Corpus Iuris Canonici.
Autorami zbioru są Wilhelm de Mandagoto, Berengariusz Fredoli oraz Ryszard Petroniusz de Senis. Papież nadał zbiorowi nazwę Liber Sextus, ponieważ miał on być uzupełnieniem Dekretałów Grzegorza IX, składających się z pięciu ksiąg.
Przyczyny i cel powstania
Od czasu wydania Dekretałów Grzegorza IX, papieże wprowadzili wiele nowych aktów prawnych, a także miały miejsce dwa sobory powszechne w Lyonie (1245 i 1274). W wyniku tych wydarzeń powstawały nowe zbiory prawa kanonicznego, lecz wcześniejsze zbiory nie uwzględniały wszystkich norm prawnych. To prowadziło do trudności w interpretacji i stosowaniu prawa. Bonifacy VIII postanowił zatem stworzyć jednolity i autentyczny zbiór, który obejmowałby całe obowiązujące prawo kanoniczne.
Systematyka
Zbiór składa się z pięciu ksiąg, podzielonych na tytuły i capitula. Całość liczy 185 tytułów oraz 1971 capitula, a układ tytułów jest wzorowany na Dekretałach Grzegorza IX.
Zawartość
W zbiorze uwzględniono kanony soborów lyońskich, dekretały papieży od Grzegorza IX do Mikołaja II oraz dekretały Bonifacego VIII, które stanowią około 2/3 całości. Dodatkowo, do zbioru dołączono 88 reguł prawnych (Regulae iuris) ułatwiających stosowanie prawa. Wiele tekstów zostało zredagowanych, co nadało im bardziej abstrakcyjny charakter.
Znaczenie
Liber Sextus był autentycznym, powszechnym oraz wyłącznym zbiorem prawa kanonicznego, stanowiąc istotny element w rozwoju prawa w Kościele katolickim.
Bibliografia
- Bp Piotr Hemperek, ks. Wojciech Góralski, Komentarz do Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 r. T. 1, cz. 1. Historia źródeł i nauki prawa kanonicznego, Lublin 1995.
