Krucjata Połabska
Krucjata połabska, znana również jako krucjata wendyjska, to zbrojne wyprawy wojenne zorganizowane w XII wieku za zgodą papieża Eugeniusza III. Wyprawy te, prowadzone przez niemieckich feudałów, miały na celu walkę z plemionami Słowian połabskich, które nie przyjęły chrześcijaństwa. Do krucjaty dołączyli także niektórzy polscy książęta, jednak ich motywacje nie są w pełni jasne.
Wydarzenia te miały miejsce w kontekście II wyprawy krzyżowej z 1147 roku, zainicjowanej przez Bernarda z Clairvaux. Krucjata połabska była sposobem dla niemieckiego rycerstwa na uniknięcie udziału w tej większej wyprawie, jednocześnie realizując ideały rycerskie.
Przywódcy i działania
Krucjatę prowadził książę Saksonii, Henryk Lew, oraz margrabia Marchii Północnej, Albrecht Niedźwiedź. Po podbiciu ziem połabskich, Albrecht utworzył Marchię Brandenburską około 1157 roku. W obronie swoich ziem przed atakami krzyżowców szczególnie wyróżnił się książę Niklot z Obodrzyców, którego działania doprowadziły do niepowodzenia krucjaty w 1147 roku.
Niepowodzenia krucjaty
- Atak na Szczecin zakończył się fiaskiem, mimo że miasto było chrześcijańskie.
- Ogólnie, krucjata nie osiągnęła zamierzonych celów podboju ziem słowiańskich.
W rezultacie krucjata połabska ukazała trudności związane z podbojem i chrystianizacją Słowian, a także stanowiła ważny element w historii kontaktów między światem chrześcijańskim a pogańskimi plemionami Europy Wschodniej.
