Muzyka i tańce w ceremoniach buddyjskich
Muzyka oraz tańce odgrywają istotną rolę w ceremoniach buddyjskich, a ich historyczne formy, takie jak gigaku, były wykonywane w świątyniach. Gigaku pierwotnie przybyło do Japonii w VI-VII wieku, najprawdopodobniej z królestwa Baekje, kiedy to tancerz Mimashi w 612 roku zaprezentował ten taniec w Sakurai na zaproszenie regenta Shōtoku.
Przebieg i charakter gigaku
W przeciwieństwie do tańców kagura, które są związane z religią shintō, gigaku tańczono podczas świąt buddyjskich na dziedzińcach świątyń. Przedstawienia składały się z różnych elementów, w tym:
- Rytualnej procesji z muzyką w tle
- Taniec lwów
- Tańce rozrywkowe
- Pantomimy i parodie
Jedną z postaci występujących w gigaku był złoczyńca Konron. Mimo znaczenia tej formy sztuki, gigaku zniknęło około XII wieku, a jego wpływ na japoński teatr jest obecnie badany głównie poprzez zachowane maski w świątyniach buddyjskich.
Dziedzictwo gigaku w teatrze japońskim
Gigaku, razem z innymi formami sztuki, takimi jak bugaku, sarugaku, dengaku i kagura, stanowiło fundament dla teatru nō, który rozwinął się później w Japonii. Warto zaznaczyć, że pomimo upływu lat, sztuka ta pozostaje istotnym elementem kultury japońskiej.
