Tadeusz Maresz – Życiorys
Tadeusz Maresz, urodzony 29 grudnia 1895 roku w Radomiu, był historykiem, pedagogiem oraz harcmistrzem Rzeczypospolitej. Służył jako porucznik piechoty w Wojska Polskiego i zmarł 27 września 1944 roku w Oflagu VI B Dössel.
Pochodził z rodziny czeskiej. Po przeniesieniu do Warszawy w 1911 roku, był jednym z założycieli tajnej drużyny skautowej. W 1915 roku, w wyniku wojny, ewakuował się na Ukrainę, gdzie organizował harcerskie drużyny. Po powrocie do Warszawy w 1919 roku, wstąpił do wojska, służąc w 21 Pułku Piechoty „Dzieci Warszawy” do czerwca 1921 roku.
W czasie swojej kariery harcerskiej był zastępcą Naczelnika Głównej Kwatery Męskiej, a także komendantem Chorągwi Warszawskiej ZHP. Ożenił się z Jadwigą Twardowską, a za działalność w harcerstwie otrzymał harcerską „Odznakę Wdzięczności”. Po ukończeniu studiów z historii na Uniwersytecie w Poznaniu, uczył w różnych szkołach, a od 1929 roku był nauczycielem historii w Gimnazjum i Liceum im. Sułkowskich w Rydzynie.
W 1934 roku miał przydział w rezerwie do 55 pułku piechoty. W 1939 roku, podczas mobilizacji, uczestniczył w kampanii wrześniowej, a po jej zakończeniu został internowany. Mimo trudnych warunków, kontynuował działalność wychowawczą, co skutkowało przeniesieniami do różnych obozów. Zginął podczas nalotu bombowego na oboz w 1944 roku.
Publikacje
- Harcerska wyprawa obozowa (1929)
- Letnie obozy i kolonie harcerskie (1930)
- Praca nad charakterem
Bibliografia
- Wacław Błażejewski, Z dziejów harcerstwa polskiego 1910-1939, MAW 1985
