Mikołaj Ostroróg
Mikołaj Ostroróg herbu Nałęcz (1593–1651) był wybitnym polskim politykiem i wojskowym. Pełnił funkcję posła na sejm z województw ruskiego i bełskiego, a także marszałka sejmu koronacyjnego w 1633 roku. W ciągu swojej kariery zajmował wiele istotnych stanowisk, w tym krajczego i stolnika wielkiego koronnego.
Życiorys
Ostroróg był najstarszym synem Jana Ostroroga, wojewody poznańskiego. Edukację rozpoczął w Akademii Zamojskiej, a następnie studiował za granicą, m.in. w Wiedniu i Padwie. Po śmierci ojca w 1622 roku przejął opiekę nad młodszymi braćmi, co opóźniło jego wejście na scenę polityczną. W 1626 roku uczestniczył w wyprawie Zygmunta III Wazy do Prus.
Od 1627 roku regularnie posłował na sejmy, zyskując reputację znakomitego mówcy. W 1633 roku jego mowa powitalna na sejmie koronacyjnym została uznana za wzór oratorstwa. W kolejnych latach pełnił różne funkcje, w tym marszałka sejmików i członka komisji pertraktacyjnej ze Szwedami.
Działalność wojskowa
Ostroróg zdobywał doświadczenie wojskowe, biorąc udział w walkach przeciwko Tatarom oraz w kampaniach związanych z powstaniem Chmielnickiego. W 1648 roku został mianowany jednym z regimentarzy wojsk koronnych. Jego dowodzenie w czasie bitwy pod Piławcami zakończyło się klęską, co przyczyniło się do jego późniejszej rezygnacji z dowództwa.
Praca polityczna
Po wyborze Jana Kazimierza na króla, Ostroróg odegrał kluczową rolę w przywracaniu władzy polskiej na terenie województwa ruskiego. W 1649 roku, jako regimentarz, brał udział w obronie Zbaraża. Jego działania wojskowe i polityczne miały istotny wpływ na bieg wydarzeń w Rzeczypospolitej.
Działalność publicystyczna
Ostroróg był również autorem kilku dzieł, w tym „Diariusza z obozu spod Kamieńca” oraz „Dyariusza pogromu Kozaków”. Jego zainteresowania intelektualne i umiejętności pisarskie były szeroko doceniane.
Życie prywatne
Ostroróg był żonaty z Barbarą z Roszkowskich, z którą miał pięcioro dzieci. Jego synowie osiągnęli różne stopnie w hierarchii wojskowej oraz kościelnej.
Śmierć
Mikołaj Ostroróg zmarł między 12 lutego a 20 kwietnia 1651 roku. Został pochowany w Lublinie. Jego życie i działalność pozostają ważnym elementem historii I Rzeczypospolitej.
