Spółgłoska zwarta dwuwargowa bezdźwięczna
Spółgłoska zwarta dwuwargowa bezdźwięczna to dźwięk spółgłoskowy, oznaczany w międzynarodowej transkrypcji fonetycznej IPA symbolem [].
Artykulacja
Podczas artykulacji tej spółgłoski zachodzą następujące procesy:
- Strumień powietrza jest modulowany przez płuca, co wymaga inicjacji płucnej.
- Tylna część podniebienia miękkiego zamyka dostęp do jamy nosowej, a powietrze uchodzi przez usta.
- Prąd powietrza w jamie ustnej przepływa wzdłuż środkowej linii języka.
- Dwie wargi tworzą zwarcie, co prowadzi do całkowitego zablokowania przepływu powietrza, a następnie do jego nagłego uwolnienia (plozji).
- Wiązadła głosowe nie drgają, co czyni tę spółgłoskę bezdźwięczną.
- Pozycja języka i ust może zależeć od kontekstu, w którym występuje głoska.
Warianty
Atrykulacja spółgłoski może być modyfikowana w następujący sposób:
- Wzniesienie środkowej części języka w stronę podniebienia twardego – spółgłoska zmiękczona (spalatalizowana).
- Wzniesienie tylnej części języka w kierunku podniebienia tylnego – spółgłoska welaryzowana.
- Modyfikacja dźwięku w gardle – spółgłoska faryngalizowana.
- Zaokrąglenie warg – spółgłoska labializowana.
Występowanie
Spółgłoska zwarta dwuwargowa bezdźwięczna występuje w różnych językach, w tym w języku polskim.
Pisownia
W języku polskim spółgłoska ta jest zapisywana za pomocą grafemu p lub, rzadziej, b.
