Stanisław Zakrzewski
Stanisław Zakrzewski (1873-1936) był polskim historykiem i profesorem Uniwersytetu Lwowskiego. W latach 1928-1935 zasiadał w Senacie II i III kadencji.
Życiorys
Zakrzewski ukończył studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, a także studiował w Wiedniu i Berlinie. W 1900 roku uzyskał tytuł doktora, a w 1903 habilitował się na UJ. W 1906 objął stanowisko profesora na Uniwersytecie Lwowskim, gdzie kierował Katedrą Historii Polski. Po odzyskaniu niepodległości pełnił funkcję dziekana Wydziału Filozoficznego w roku akademickim 1919/1920. Od 1924 roku był profesorem Wydziału Humanistycznego UJK.
Zakrzewski podkreślał znaczenie intuicji w badaniach historycznych oraz rolę wybitnych jednostek. Był aktywnym członkiem Ligi Narodowej, Polskiego Towarzystwa Historycznego oraz Polskiej Akademii Umiejętności. Ostatnie lata życia spędził jako kierownik Komisji Naukowej Towarzystwa Badania Historii Obrony Lwowa.
W polityce reprezentował Bezpartyjny Blok Współpracy z Rządem (BBWR) jako senator z województwa lwowskiego. W 1930 roku otrzymał nagrodę naukową miasta Lwowa. Zakrzewski zmarł 15 marca 1936 roku i został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie.
Uczniowie
Wśród jego uczniów byli m.in. Mikołaj Andrusiak, Michał Antonów oraz Maria Dobrowolska.
Wybrane publikacje
- Studya nad Bullą z r. 1136, 1901
- Najdawniejsze dzieje klasztoru Cystersów w Szczyrzycu, 1901
- Ossyak i Wilten. Przyczynek do poznania związków dynastycznych Bolesława Śmiałego, 1903
- Historya polityczna Polski, cz. 1: Wieki średnie, 1920
- Bolesław Chrobry Wielki, 1925
- Mieszko I jako budowniczy państwa polskiego, 1921
Przypisy i Bibliografia
Zakrzewski jest tematem wielu opracowań, które ukazują jego wkład w historiografię polską oraz działalność akademicką. Jego prace dotyczące historii średniowiecza pozostają cennym źródłem wiedzy.
Linki zewnętrzne
Więcej informacji oraz publikacje Zakrzewskiego dostępne są w bibliotece Polona.
