Województwo Nowogródzkie
Województwo nowogródzkie było jednym z 16 województw II Rzeczypospolitej, funkcjonującym w latach 1921–1939. Siedzibą władz wojewódzkich był Nowogródek, a województwo zostało zlikwidowane przez władze radzieckie we wrześniu 1939 roku.
Podział administracyjny
Województwo nowogródzkie miało 8 powiatów oraz 87 gmin. Powierzchnia wynosiła 22 966 km², a w 1931 roku liczba ludności wynosiła 1 057 147 mieszkańców.
Wojewodowie nowogródzcy
- Władysław Raczkiewicz (1921–1924)
- Marian Żegota-Januszajtis (1924–1926)
- Zygmunt Beczkowicz (1926–1931)
- Wacław Kostek-Biernacki (1931–1932)
- Stefan Świderski (1932–1935)
- Adam Korwin-Sokołowski (1935–1939)
Ludność
W 1921 roku województwo liczyło 822 106 mieszkańców. W 1931 roku liczba ta wzrosła do 1 057 147. Struktura narodowościowa przedstawiała się następująco:
- Polacy: 52,39%
- Białorusini: 39,11%
- Żydzi: 7,29%
- Inni: 1,21%
W 1931 roku głównymi miastami były: Lida, Baranowicze, Słonim, Nieśwież, Nowogródek i Kleck.
Struktura demograficzna
Województwo charakteryzowało się różnorodnością miejscowości, gdzie status miejski miały zarówno większe miasta, jak i mniejsze miejscowości. Uznawano je na podstawie liczby mieszkańców oraz obowiązujących przepisów.
Problemy zdrowotne
Jednym z poważnych problemów województwa był niski dostęp do opieki medycznej. Na 1 lekarza przypadało 17 900 mieszkańców, podczas gdy średnia krajowa wynosiła 5 400.
