„`html
Układ w Rapallo
Układ w Rapallo to międzynarodowa umowa zawarta 16 kwietnia 1922 roku między Rzeszą Niemiecką a RFSRR w Rapallo, podpisana przez Gieorgija Cziczerina oraz Walthera Rathenaua. Dokument ten został zarejestrowany przez Sekretariat Ligi Narodów 19 września 1923 roku.
Okoliczności podpisania
Podpisanie układu miało miejsce w kontekście światowej konferencji gospodarczej w Genui, podczas której starano się włączyć Rosję Sowiecką do globalnej gospodarki. Układ zainicjował nawiązanie stosunków dyplomatycznych, przerywając izolację Rosji na arenie międzynarodowej.
Postanowienia traktatu
Do kluczowych ustaleń układu należały:
- Wzajemna rezygnacja z roszczeń dotyczących kosztów wojennych oraz odszkodowań z lat 1914–1918.
- Uregulowanie kontrowersji związanych z I wojną światową.
- Przywrócenie stosunków dyplomatycznych między Niemcami a Rosją Sowiecką.
Po podpisaniu układu, rozpoczęły się tajne rozmowy dotyczące współpracy wojskowej, które zaowocowały porozumieniem z 11 sierpnia 1922 roku. Niemcy zobowiązały się do dostarczania broni i amunicji dla Armii Czerwonej oraz pomocy w budowie przemysłu zbrojeniowego ZSRR.
Korzyści dla obu stron
Układ przyniósł korzyści zarówno Niemcom, jak i Rosji. Niemcy mogły testować zakazane rodzaje broni w ZSRR, a Rosja uzyskała dostęp do nowoczesnych technologii oraz kredytu, co wspierało rozwój ich przemysłu.
Poszerzenie traktatu
29 lipca 1922 roku umowa została rozszerzona, co przyczyniło się do zacieśnienia współpracy militarnej. Po utworzeniu ZSRR w grudniu 1922 roku, postanowienia traktatu zaczęły obejmować wszystkie republiki radzieckie. W 1926 roku układ został poszerzony o dodatkowe porozumienia.
Reakcje międzynarodowe
Układ spotkał się z oburzeniem państw zachodnich, które uznały go za zdradę. Polska wyraziła zaniepokojenie, obawiając się wspólnej polityki radziecko-niemieckiej przeciwko niej, jednak formalne relacje między Polską a tymi krajami pozostały niezmienione po podpisaniu umowy.
„`
