„`html
Okręty demagnetyzacyjne
Okręty demagnetyzacyjne, zbudowane w Stoczni Marynarki Wojennej w Gdyni, weszły do służby w 1971 roku. W sumie zbudowano trzy jednostki, z których dwie są obecnie w służbie. Główne przeznaczenie tych okrętów to demagnetyzacja innych jednostek w portach.
Dane techniczne
- Wyporność: 515 ton standardowa, 595 ton pełna
- Długość: 44,3 m
- Szerokość: 8,1 m
- Zanurzenie: 2,6 m
- Napęd: 1 silnik wysokoprężny 6NVD36.1U o mocy 305 KM, 1 śruba okrętowa
- Prędkość: 9 węzłów
Wyposażenie
Podstawowe wyposażenie okrętów obejmuje urządzenia do demagnetyzacji, w tym magnetometry i ramy do sond. W śródokręciu znajdują się maszty będące kominami agregatów demagnetyzacyjnych oraz łódź ratowniczo-robocza. Część sprzętu, w tym bębny z kablem demagnetyzacyjnym, znajduje się pod pokładem dziobowym.
Historia służby
Jednostki SD-11 i SD-13 były przydzielone do 45. dywizjonu Pomocniczych Jednostek Pływających w Gdyni, a SD-12 do 42. dywizjonu w Świnoujściu. W czerwcu 1975 roku wszystkie trzy okręty brały udział w ćwiczeniach o kryptonimie Posejdon-75. W 2005 roku SD-11 przeniesiono do dPJP KPW w Świnoujściu, a SD-12 wycofano ze służby i sprzedano na złom.
Zapasy i zasięg pływania
- Paliwo: 28,0 t (33,9 m³)
- Olej świeży: 1,5 t
- Woda słodka: 27,0 t (w tym woda do picia 7 t)
- Prowiant suchy: 185 racji (na 5 dni)
- Żywność: 2,0 t
- Zasięg pływania: 1000 mil morskich w obie strony bez uzupełniania zapasów
Bibliografia
- Jarosław Ciślak, Polska Marynarka Wojenna 1995, Warszawa: Lampart i Bellona, 1995.
„`
