Kalendarz juliański
Kalendarz juliański, stworzony na polecenie Juliusza Cezara przez greckiego astronoma Sosygenesa, został wprowadzony w 45 p.n.e. jako kalendarz rzymski. Obowiązywał w Europie przez wiele wieków, m.in. w Hiszpanii, Portugalii, Polsce, Włoszech do 1582 roku, w Rosji do 1918, a w Grecji aż do 1923 roku. Został zastąpiony kalendarzem gregoriańskim, jednak niektóre Kościoły nadal go stosują.
Reforma kalendarza
Reforma kalendarza miała na celu skorygowanie błędów w księżycowym kalendarzu rzymskim, który w 46 p.n.e. doprowadził do przesunięcia grudnia na wrzesień. W 708 a.u.c. (46 p.n.e.) rok został wydłużony do 445 dni. Kalendarz juliański ustalił długość roku na 365 dni z dodatkowym dniem co cztery lata w latach przestępnych, co daje średnią długość roku równą 365,25 dnia. Oto długości miesięcy:
- Martius (31 dni)
- Aprilis (30 dni)
- Maius (31 dni)
- Iunius (30 dni)
- Iulius (31 dni, na cześć Cezara)
- Augustus (31 dni, na cześć Augusta)
- September (30 dni)
- October (31 dni)
- November (30 dni)
- December (31 dni)
- Ianuarius (31 dni)
- Februarius (28 dni)
W latach przestępnych dodawano dodatkowy dzień w lutym, a Nony i Idy pozostały z wcześniejszego systemu księżycowego.
Tydzień
W IV wieku n.e. wprowadzono podział na tygodnie. Nazwy dni tygodnia to:
- dies Solis – niedziela
- dies Lunae – poniedziałek
- dies Martis – wtorek
- dies Mercurii – środa
- dies Iovis – czwartek
- dies Veneris – piątek
- dies Saturni – sobota
Tabela przeliczania dat
Przeliczanie dat kalendarza juliańskiego na gregoriański polega na dodaniu 2 do dni w miesiącach 28, 30, 31 oraz odjęciu dni przed kalendami następnego miesiąca. W latach przestępnych w lutym dodawano jeden dzień, wstawiając go pomiędzy 24 a 25 lutego.
Przypisy
Kalendarz juliański spóźniał się względem słonecznego, co doprowadziło do jego zastąpienia kalendarzem gregoriańskim. Mimo to, pozostaje on podstawą roku liturgicznego w Kościele Prawosławnym.
