Wskaźnik masy ciała (BMI)
Wskaźnik masy ciała (BMI) to współczynnik obliczany przez podzielenie masy ciała w kilogramach przez kwadrat wysokości w metrach. Klasyfikacja BMI została opracowana dla dorosłych i nie jest stosowana u dzieci, dla których stosuje się siatki centylowe. BMI jest istotnym narzędziem w ocenie ryzyka chorób związanych z nadwagą i otyłością, takich jak cukrzyca czy choroby sercowo-naczyniowe.
Historia i rozwój BMI
Wskaźnik został opracowany przez Adolphe’a Queteleta, który zauważył, że masa ciała rośnie proporcjonalnie do kwadratu wzrostu. W 1972 roku Ancel Keys nadał mu nazwę wskaźnik masy ciała (BMI).
Wzór matematyczny
Wzór na BMI jest następujący:
- Dla masy w kg i wysokości w m: .
- Dla masy w lb i wysokości w in: .
Zakresy wartości BMI
Pożądane wartości BMI różnią się w zależności od wieku:
- 19 – 24 lata: 19 – 24
- 25 – 34 lata: 20 – 25
- 35 – 44 lata: 21 – 26
- 45 – 54 lata: 22 – 27
- 55 – 64 lata: 23 – 28
- Powyżej 64 lat: 24 – 29
Interpretacja wskaźnika BMI
BMI jest powszechnie używany do oceny masy ciała i dobrze koreluje z zawartością tkanki tłuszczowej. Należy jednak zauważyć, że nie uwzględnia on typu budowy ciała, co może prowadzić do błędnych wniosków. Na przykład, osoba z BMI 27 może mieć różny udział tkanki tłuszczowej. W praktyce klinicznej BMI nie jest stosowane do oceny masy ciała u dzieci. U dzieci do 19 roku życia stosuje się tabele centylowe oraz analizę różnic w kanałach centylowych dla wzrostu i masy ciała.
