Podboje Arabskie
Podboje arabskie miały miejsce od założenia kalifatu w 632 roku do jego rozpadu w VIII i IX wieku. W początkach VII wieku Arabowie stanowili luźny zbiór plemion na Półwyspie Arabskim, gdzie południowe królestwo Jemenu było osiadłe, a północne tereny zamieszkiwały plemiona koczownicze. Mahomet, założyciel islamu, zjednoczył te plemiona, co umożliwiło ich ekspansję militarną.
Geneza ekspansji
Po śmierci Mahometa, zjednoczeni Arabowie panowali nad znaczną częścią Półwyspu Arabskiego. Głównym celem inwazji była islamizacja podbitych terenów. Mahomet wysłał list do króla Persów, nawołując go do nawrócenia.
Przebieg podbojów
Arabowie w ciągu kilku lat przeprowadzili szereg podbojów, obejmujących:
- 633-651: Perskie imperium Sasanidów
- 634-640: Bizantyńska Syria
- 640-645: Bizantyński Egipt
- 649: Bizantyński Cypr
- 654: Armenia
- 698-709: Bizantyńska Afryka (Maghreb)
- 711-714: Wizygocka Hiszpania
- 719-759: Południowa Francja
- 831-878: Bizantyńska Sycylia
Kres ekspansji
Po pewnym czasie Arabowie napotkali opór ze strony Cesarstwa Bizantyńskiego oraz Królestwa Franków, które w VIII wieku zaczęły odbijać terytoria, m.in. po bitwach pod Tuluzą i Poitiers. Ostatecznie Frankowie utworzyli Marchię Hiszpańską i przejęli tereny na północ od Ebro.
Konsekwencje
Podboje arabskie prowadziły do islamizacji i arabizacji podbitych obszarów, co miało trwały wpływ na kulturę i język tych regionów. Wiele krajów, takich jak Maroko czy Irak, zachowało arabski charakter, a języki tych terenów zyskały liczne zapożyczenia z arabskiego. W hiszpańskim i portugalskim znajduje się około 4000 i 1000 arabskich słów, które dotyczą głównie nauki.
