Abu Bakr
Abu Bakr, właściwie Abd Allah Ibn Usman Abu Kuhafa, urodził się w 573 roku w Mekce i zmarł 23 sierpnia 634 roku w Medynie. Był pierwszym kalifem, który rządził w latach 632–634. Jego przydomek „Abu Bakr” oznacza „ojca małego wielbłądziątka” lub „ojca dziewicy” (A’iszy).
Życiorys
Abu Bakr pochodził z plemienia Kurajszytów. Przed nawróceniem na islam był zamożnym kupcem, co potwierdzają jego działania na rzecz ubogich muzułmanów. Jako jeden z pierwszych nawróconych na islam, jego znaczenie wzrosło po małżeństwie Mahometa z jego córką A’iszą. W 631 roku Mahomet powierzył mu wygłoszenie chutby podczas hadżdżu.
Po śmierci Mahometa Abu Bakr został wybrany na przywódcę muzułmanów. Jako pierwszy kalif, zapoczątkował kalifat, przyjmując tytuł „następcy wysłannika Boga” (chalifat rasul Allah). Jego pierwszym wyzwaniem było zjednoczenie Arabów po śmierci proroka, co udało mu się osiągnąć do marca 633 roku, dzięki umiejętnościom militarnym Chalida ibn al-Walida.
Abu Bakr zlecił spisanie Koranu, aby zachować nauki Mahometa. Przekazał to zadanie Zajdowi Ibn Sabicie, co zaowocowało powstaniem pierwszej wersji świętej księgi. Po zjednoczeniu Arabii Abu Bakr rozpoczął inwazję na terytoria Sasanidzkiej Persji i Bizancjum, które były osłabione wcześniejszymi konfliktami. W 634 roku Arabowie pokonali wojska bizantyjskie pod Adżnadajn i rozpoczęli oblężenie Damaszku.
Abu Bakr zmarł 23 sierpnia 634 roku, nie doczekawszy końca oblężenia. W tradycji islamu uznawany jest za jednego z czterech kalifów prawowiernych oraz wzór idealnego władcy w tradycji sunnickiej. Szyici z kolei uważają, że bezprawnie przejął kalifat, który należał do Alego, co prowadziło do buntu przeciwko jego władzy.
Podsumowanie
- Abu Bakr – pierwszy kalif (632–634).
- Urodziny: 573, Mekka; Śmierć: 634, Medyna.
- Wzmacniał wspólnotę muzułmańską jako zamożny kupiec i bliski towarzysz Mahometa.
- Inicjował spisanie Koranu.
- Rozpoczął podbój Persji i Bizancjum.
- Uznawany za wzór władcy w tradycji sunnickiej, kontrowersyjny w oczach szyitów.
