Ostatnie dni przyniosły smutną wieść o śmierci Mieczysława Buczkowskiego, ostatniego świadka wojennej rzeczywistości, człowieka, który z poświęceniem walczył nie tylko za wolność, ale także o życie drugiego człowieka. Jako powstaniec warszawski i znakomity lekarz, zdobył uznanie oraz szacunek swoich pacjentów, a jego ślad w cuda medycyny pozostał na zawsze.
BOHATER Z HISTORIĄ
Informacje o jego odejściu przekazała fundacja BohaterON 5 lutego. W 2022 roku uhonorowano go Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski z okazji 78. rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego. Jego nazwisko znajduje się na czołowej liście bohaterów w Muzeum Powstania Warszawskiego. W czasie konspiracji używał pseudonimu „Buk”.
POTYCZKI MŁODEGO ŻOŁNIERZA
Mieczysław Antoni Buczkowski, mając zaledwie 21 lat w chwili wybuchu powstania, był żołnierzem II Obwodu Żywiciel w Warszawskim Okręgu Armii Krajowej. Na tajnych kompletach zdobywał wiedzę z zakresu medycyny. W momencie wybuchu powstania był na Żoliborzu, pełniąc dyżur w szpitalu klasztoru sióstr zmartwychwstanek, gdzie z narażeniem życia udzielał pomocy rannym.
24 sierpnia 1944 roku, w trakcie ostrzału rakietowego szpitala, sam odniósł rany. Został uderzony w głowę i spadł do piwnicy, jednak szybko zdołał się wydostać oraz pomóc sanitariuszce z poważnym urazem oka. Po tym incydencie, w wyniku czerwonki, trafił do szpitala w forcie Sokolnickiego, gdzie opiekowała się nim matka. Po upadku powstania wraz z ludnością cywilną opuścił Warszawę, unikając deportacji dzięki pomocy polskich pielęgniarek.
PO WOJNIE, Z PASJĄ DO MEDYCYNY
Po wojnie Buczkowski wznowił studia medyczne na Uniwersytecie Warszawskim, kończąc je w 1947 roku. Kolejnie pracował w Szpitalu Ubezpieczalni Społecznej w Zabrzu, zdobywając doświadczenie pod okiem prof. Witolda Zahorskiego. W 1949 roku odbył zasadniczą służbę wojskową, ucząc się specjalizacji z chorób wewnętrznych. Równocześnie działał jako wykładowca na Akademii Medycznej w Łodzi.
W 1957 roku Buczkowski wrócił do cywilnej pracy w Śląskiej Akademii Medycznej w Zabrzu, gdzie obronił doktorat w 1963 roku i objął funkcję adiunkta. W roku 1969 stał się ordynatorem Oddziału Chorób Wewnętrznych Szpitala Miejskiego nr 1 w Gliwicach, kontynuując rozwój służby zdrowia na Górnym Śląsku, pełniąc także funkcję dyrektora ZOZ w Gliwicach oraz Dyrektora Naczelnego wspomnianego szpitala.
TO NIE KONIEC PONAD PRACĄ
Pomimo przejścia na emeryturę w 1991 roku, Mieczysław Buczkowski pozostawał zaangażowany w medycynę oraz edukację historyczną do samego końca swojego życia. Jego odejście 5 lutego pozostawia po sobie pustkę, której trudno będzie wypełnić. Data pogrzebu wciąż nie jest znana.
(Źródło: PAP, Fakt, BohaterON)
