Rudolf Hoess, komendant KL Auschwitz, to jedna z najbardziej kontrowersyjnych postaci w historii II wojny światowej. Urodził się w 1900 lub 1901 roku w głęboko pobożnej rodzinie katolickiej z Baden-Baden. Rodzice pragnęli, aby poszedł za przykładem duchownych, jednak wydarzenie z jego dzieciństwa, kiedy to przez przypadek spowodował kontuzję kolegi, zniechęciło go do tego zawodu. Po śmierci ojca w 1914 roku, jego ambicje wojskowe zaczęły dominować nad duchowymi pragnieniami. Wkrótce po wybuchu I wojny światowej zaciągnął się do 21. Pułku Dragonów Badeńskich, gdzie rozpoczął swoją karierę militarną.
POLITYCZNE ZMIANY I DRABINA KARIER
Po wojnie Hoess szybko wciągnął się w nacjonalistyczne ruchy i ostatecznie przystał do NSDAP. Jego droga w hierarchii SS przebiegała przez obozy koncentracyjne, co z pewnością przyczyniło się do jego późniejszej roli w Auschwitz. Rosnąca liczba egzekucji i nieludzkie warunki życia więźniów nie budziły w nim sprzeciwu, wręcz przeciwnie — zdawał się akceptować te brutalne praktyki jako część swojego obowiązku.
KL AUFSCHWUNG AUSHWITZ
W 1940 roku Hoess został komendantem nowo utworzonego obozu w Auschwitz, gdzie zainicjował przygotowania na masowe przyjęcie więźniów. Wprowadził okrutne kary, które miały na celu zastraszanie osadzonych. Przy tym odmówił przyznania się do jakiegokolwiek odpowiedzialności za brutalność, twierdząc, że koncentrował się na sprawach administracyjnych. Jednak zeznania byłych więźniów wykazały, że był on nie tylko świadomy, ale również zaangażowany w systematyczne zabijanie ludzi.
MECHANIZM EKSTERMINTACJI
W miarę jak obozowa rzeczywistość stawała się coraz bardziej z brutalna, doszło do wdrożenia masowej eksterminacji Żydów. Hoess zdawał się być racjonalny w swoim podejściu, przyznając, że nie nienawidzi Żydów, lecz traktuje ich jak „wrogów narodu”. Swoje dehumanizujące poglądy i działania uzasadniał realizacją rozkazów. Nie odczuwał żadnego wewnętrznego konfliktu — wręcz przeciwnie, czuł ulgę po wprowadzeniu cyklonu B, przekonany, że uratuje to od masowych egzekucji.
UPADEK, ARESZTOWANIE I PROCES
Podczas końca wojny Hoess skutecznie zmienił tożsamość, licząc na ucieczkę przed sprawiedliwością. Został jednak aresztowany w 1946 roku. W czasie przesłuchań przyznał się do odpowiedzialności za przeprowadzenie eksterminacji milionów ludzi. Jego postawa wobec własnych zbrodni wciąż zaskakuje — Hoess nie ukrywał, że był przekonany o słuszności swoich działań. Po drobiazgowym procesie skazano go na śmierć.
15 kwietnia 1947 roku, w atmosferze napięcia i oczekiwań byłych więźniów, Hoess został powieszony w Auschwitz. W ostatnich chwilach swojego życia miał przekazać rodzinie pozdrowienia, prosząc o wybaczenie. Zginął bez skruchy, a jego prochy zostały rozsypane w rzece, symbolicznie zatarasowując ślady po jednym z najbardziej okrutnych zbrodniarzy historii.
