Premier Donald Tusk oraz sprzyjające mu media niechętnie poruszają pewne kwestie. Niemniej jednak, faktem jest, że pierwszy rok rządów charakteryzujący się entuzjazmem wokół Polski zwiastuje wyraźne osłabienie rozwoju państwa opiekuńczego oraz ciągły regres w zakresie polityki pracowniczej, socjalnej i równościowej.
Sugeruję, abyście spróbowali usiąść nad kartką papieru i spokojnie sporządzić dwie tabelki. W jednej z nich wymieńcie dokonania Zjednoczonej Prawicy na rzecz klas pracujących oraz emerytów. Wpiszcie tam programy takie jak 500 Plus i 800 Plus, 13. oraz 14. emerytura, obniżenie wieku emerytalnego dla osób ciężko pracujących, a także wzrost płacy minimalnej z 40% do 50% średniej krajowej, zwłaszcza przy wysokiej dynamice płac realnych.
Uwzględnijcie również program Maluch Plus, który znacząco zwiększył dostępność żłobków dla dzieci, a także zawieszenie VAT-u na żywność oraz mrożenie cen energii w czasach kryzysu. Nie można pominąć wzrostu zasiłków dla bezrobotnych do kwoty 1200-1500 zł netto, wprowadzenia wolnych niedziel dla pracowników handlu oraz zwiększonej ochrony dla działaczy związkowych.
Kiedy już to zrobicie, przenieście się do drugiej tabeli, aby spisać osiągnięcia rządu Donalda Tuska w identycznym zakresie. Czy znajdziecie tam sukcesy, które można zestawić z tymi, które wcześniej wymieniliście?
Największym osiągnięciem rządu koalicji PO-TD i Lewicy były podwyżki płac dla nauczycieli w 2024 roku. Jednakże oczekiwania wyborców dotyczące dalszych działań w tej kwestii zdają się szybko wytracać impet. Z planowanych 15% podwyżki na rok 2025 zostało jedynie 5%, co odpowiada prognozowanej inflacji.
Wśród innych osiągnięć, premier Tusk z dumą prezentował program „Aktywny rodzic”, popularnie nazywany „babciowym”. Jego istotą są transfery pieniężne w zamian za podjęcie przez rodziców pracy, co stanowi kontrast w porównaniu z programem 500 Plus PiS, który był bezwarunkowym wsparciem dla wszystkich rodzin z dziećmi.
Jednak „Aktywny rodzic” jako program warunkowy może prowadzić do różnych niekorzystnych sytuacji, w tym do zwiększenia kosztów opieki nad dziećmi, gdy operatorzy żłobków podnoszą opłaty, korzystając z państwowych funduszy.
Warto także zauważyć, że pomysły dotyczące programu „babciowego” są związane z trudną sytuacją starszych kobiet. Rząd, wprowadzając te rozwiązania, może wprowadzać niezdrowy moralny szantaż wobec rodzin, oczekując, że starsze pokolenia biorą na siebie dodatkowe obowiązki.
Interesujący jest również aspekt, że Lewica wspiera te pomysły, mimo wcześniejszej krytyki prywatyzacji usług publicznych w kontekście 500 Plus. Obecnie nowe programy, jakie wprowadza, również realizują transfery pieniężne, jednak temat prywatyzacji zniknął z debaty publicznej.
Warto również przyjrzeć się innym planom, które nie prowadzą do konkretnych rezultatów, a raczej pozostają w sferze teorii. Wydłużenie urlopów macierzyńskich dla matek wcześniaków dotyczy jedynie niewielkiej liczby urodzeń, a poprawki dotyczące umów śmieciowych nie zostały wprowadzone w życie.
Przykłady braków to również utrzymanie wzrostu płacy minimalnej, która w czasach PiS wzrosła do 50% średniego wynagrodzenia, a działania rządu obecnie koncentrują się na minimalizowaniu zmian zaledwie do ustawowych wymogów związanych z inflacją.
Renta wdowia została znacząco ograniczona, wolna Wigilia uchwalona została kosztem innej niedzieli handlowej, a do tego dochodzą masowe zwolnienia w kluczowych sektorach. Również coraz mniejsze inwestycje w transport kolejowy oraz powrót VAT-u na żywność są symptomatyczne.
Ogólnie rzecz biorąc, te zmiany najlepiej obrazują słowo „koszt”. Zmiana priorytetów rządu Donalda Tuska nie tylko minimalizuje osiągnięcia poprzedników, ale także wprowadza nowe podejście do rozwoju państwa dobrobytu. W każdym przypadku nowy projekt wydaje się być realizowany kosztem istniejących już programów.
Te wszystkie działania prowadzą do wrażenia braku postępu. Zamiast ruszać naprzód, cofamy się. Spójrzcie zatem na kartkę przed sobą. Jakie to ma dla Was znaczenie?
Rafał Woś
Źródło/foto: Interia
