W otoczeniu prezydenta Lecha Wałęsy szczególną rolę odgrywał Mieczysław Wachowski. Mimo że jego wpływ był ogromny, jego rola w historii politycznej kraju do dziś budzi wątpliwości. Dominika Długosz w książce „Tajemnice pałacu prezydenckiego” podkreśla, że w społeczności politycznej funkcjonowało powiedzenie: „kto nie z Mieciem, tego zmieciem”. Osoby, które nie utrzymywały dobrych relacji z Wachowskim, musiały żegnać się z polityczną karierą. Jak zauważa Długosz, w towarzystwie Wachowskiego alkohol, zwłaszcza whisky, leciał strumieniami. Sytuacja stała się na tyle poważna, że Wałęsa pewnego dnia postawił mu jasno sformułowane ultimatum. O niezbyt kolorowej atmosferze w Belwederze mówi także współpracownik Aleksandra Kwaśniewskiego, który twierdzi, że odkryli oni jeden niezwykły pokój podczas swojej wizyty w prezydenckiej rezydencji.
WACHOWSKI JAKO NIEWIDOCZNY GRACZ
Z Pawłem Rabiejem, autorem książki „Kim pan jest, panie Wachowski?”, która miała premierę w 1993 roku, rozmawiałam o roli Wachowskiego w tamtych czasach. Zauważył, że Wachowski był swoistą szarą eminencją. „Z jednej strony był sprytnym człowiekiem, który potrafił odnaleźć się w różnych sytuacjach, a z drugiej – osobą, która przyczepiała się do Wałęsy, by na tym skorzystać” – twierdzi Rabiej. „Belweder i pałac prezydencki były wówczas miejscem, gdzie zapadały kluczowe decyzje dotyczące budowania nowego państwa”. W tej politycznej grze można było spodziewać się wielu nieprzewidywalnych zwrotów akcji, a związek Wałęsy i Wachowskiego tworzył dynamiczny duet, w którym atmosfera byla naładowana energią.
ALKOHOLOWY KLIMAT I POLITYCZNE INTERESY
Również w Belwederze toważyskie życie kwitło. Prezydent, ciesząc się dużą władzą, mógł zdominować decyzje dotyczące wojska, resortów wewnętrznych czy wręcz rozpętania politycznych burz, gdy zachodziła taka potrzeba. „Aby coś znaczył w polityce, należało liczyć się z Wałęsą” – podkreśla Rabiej, zwracając uwagę na nieprzewidywalność politycznego otoczenia. „Wachowski jako pewnego rodzaju mediator z łatwością przyciągał tych, którzy pragnęli odczuwać bliskość władzy” – dodaje. Z kolei zabawne, lecz nieprzyjemne anegdoty o niezwykłej miłości do alkoholu samego Wachowskiego dopełniają obraz sytuacji w owym czasie. Rzekomo nawet pod koniec lat 70. złożył on przysięgę abstynencji, której zdaje się nie dotrzymywał. To właśnie on wprowadził do Belwederu nawyk nagrywania rozmów, a jego podejrzenia o zdradzie sondującej jednostki dodatkowo czyniły go mężczyzną tajemniczym i nieprzewidywalnym.
ZGUBIONA PRZYJAŹŃ I ZMIANY W OTOCZENIU WAŁĘSY
W miarę upływu czasu relacja Wałęsy i Wachowskiego uległa znaczącym zmianom. Z bliskich towarzyszy stali się bardziej zawodowo związani, a ich wspólne spędzanie czasu przestało być odzwierciedleniem przyjaźni, a zaczęło przypominać zmieniające się interesy polityczne. „Od pewnego momentu Wachowski stał się nie tyle doradcą, co osobistym ochroniarzem, który eliminował z otoczenia Wałęsy wszystkich, którzy mogli stanowić konkurencję” – podsumowuje ich relacje osoba z otoczenia prezydenta. Na końcu lat dziewięćdziesiątych Wachowski opuścił stanowisko, co wiązało się z kolejnymi przetasowaniami w polskim życiu politycznym.
Tak zawirowania w relacjach przeplatane były humorem i głębokimi osobistymi więzami między Wałęsą a Wachowskim, które skomplikowane były przez ciągłe rozgrywki o władzę i kontrolę. Rzeczywiście, to lateksowe korytarze Belwederu świadczyły o rzeczywistej atmosferze tamtych czasów, gdzie polityka przeplatała się z codziennym życiem – pełnym napięcia jak i niekontrolowanego śmiechu.
„Tajemnice pałacu prezydenckiego” to nie tylko opowieść o władzy, ale także o ludziach, którzy za nią stali, a ich skomplikowane relacje do dziś wpływają na percepcję tamtych czasów.
