Psycholog dziecięcy na ogół nie kojarzy się dobrze. A to dlatego, że rodzice mylnie odbierają usługi przez niego realizowane. Nieraz słyszymy „przecież moje dziecko nie jest chore psychicznie”, „nigdzie nie pójdę”, „kiedyś nie było psychologów” itd. itp.
To wszystko wynika z dwóch rzeczy: po pierwsze rodzice często obarczają siebie winą za wszelkie problemy dziecka: nie dajemy sobie z nim rady, coś zrobiliśmy źle, ale też z niewiedzy na temat terapii i tego co dzieje się w gabinecie psychologicznym.
Psycholog dziecięcy – wbrew nazwie – pracuje nie tylko z dziećmi, ale także z ich rodzicami i najbliższym otoczeniem. Psycholog ocenia rozwój dziecka i otoczenie, w jakim się wychowuje. Na początku bardzo ważny jest wywiad z rodzicem, niejednokrotnie zbadanie postaw rodzicielskich – rozpatrzenie problemu z perspektywy środowiska, w którym dziecko funkcjonuje. Oceniając rozwój dziecka warto zwrócić uwagę na kompetencje społeczne, sprawność fizyczną, zachowanie, zabawę, emocje, więź z rodzicem, koncentrację uwagi, funkcjonowanie zmysłów, mowę oraz komunikację. Badanie ma zazwyczaj charakter funkcjonalny i przybiera formę zabawy (tak jak ewentualna późniejsza terapia). Wnikliwa analiza zgłaszanego problemu, ocena zachowań dziecka i rodziny pozwala na pomoc rodzicom i rozwiązanie trudności.
Z jakimi problemami mogą zgłosić się rodzice? Mogą być to problemy związane ze snem, jedzeniem, adaptacją, niepokojącymi zachowaniami (opóźnienia czy regresu w rozwoju poszczególnych funkcji), przeżywaniem lęków, trudnościami w nawiązaniu relacji, zachowaniami wskazującymi na jednostkę chorobową, a także różnymi zdarzeniami losowymi, traumami. Ponadto w gabinecie psychologicznym możemy spotkać się także z innymi zaburzeniami zachowania, nerwicami, uzależnieniem od komputera itd.
Do psychologa tylko z problemem?
Psycholog jednak to nie tylko “pogotowie kryzysowe”. Rodzice w gabinecie mogą liczyć na pomoc z zakresu tak zwanego poradnictwa, czyli doboru zabawek i zabaw adekwatnych do wieku, doboru literatury z zakresu psychologii rozwojowej i wzmacniania kompetencji rodzicielskich, wyboru zajęć dodatkowych czy tych wspomagających rozwój. To wszystko po to, aby wzmocnić więzy pomiędzy dzieckiem i rodzicem, a dodatkowo podpowiedzieć jaki kierunek rozwoju dla dziecka mógłby być idealny.
